In Bariloche regende het bij aankomst en bij vertrek. Toch gaan we onze eerste dag naar Cerro Cathedral, het grootste skigebied in Argentinie. Er ligt nog sneeuw van de voorbije dagen. Gelukkig want Jarre is niet te houden. We regelen een priveles met skigerief en samen met de canadese monitor frissen Jarre en Yvan hun skikunsten op. Heel de tijd regent het maar het kan Jarre niet deren. Hij geniet meer dan meer. S' Middags lunchen we in de mall (ja die zijn hier ook) en daarna zoeken Jarre en Yvan terug hogere oorden op. Er staan heelder bendes aan te schuiven aan de enige zetellift die open is. Er zijn hier veel jongeren op skikamp en die hebben allemaal skipakken van de organisatie aan, oranje, blauwe, grijze, zwarte bendes die zingend en dansend aanschuiven. Gelukkig mogen de individuelen apart aanschuiven met voorrang. En haleluja het regent niet meer. Het skieen is dus veel toffer en ook het rondlummelen in het skistadje is voor Jisse en Nika heel wat aangenamer. Een heerlijk vermoeiende dag en slapen is dan ook geen probleem. Alleen ons Jisse is veel te vroeg wakker. De 2de dag kan er spijtig genoeg niet meer geskied worden. Het regent, regent, regent, regent dat het giet. Veel kan je hier dan niet doen. Het meer en de omringende bergen zijn gehuld in wolken. We babbelen met een ouder Australisch koppel dat 2 maanden zal rondtrekken in Zuid Amerika, we regelen de busrit naar mendoza via Neuquen, eten in een parilla, lopen wat rond, spelen in het hostel. De volgende dag meer van hetzelfde weer. We pakken in want moeten van kamer veranderen, Jarre en Yvan gaan schaatsen en Jarre schuift al snel over het ijs zonder zich aan de reling vast te houden. Het hostel dat we eerst tof vonden, gaan we anders bekijken. Het is duidelijk dat ze niet gericht zijn op gezinnen met kinderen. We vermoeden dan ook dat er binnenkort geen gezinnen meer zullen logeren. Net zoals het hostal El bolsa del deportes dat als hoogtepunt van logement wordt beschreven door een ander vlaams gezin. We belden ernaar vanuit Puerto Varas en kregen te horen dat ze geen gezinnen toelaten. Spijtig want hostels hebben vaak toffe gemeenschappelijke ruimtes waar de kinderen wat kunnen spelen en wij wat kunnen babbelen met andere reizigers. In Patanuk praatten we met een londens koppel dat juist begonnen is aan een reis van 6 maanden. Al snel zijn we een paar uur aan het babbelen en komt er van het vroeg naar bed gaan niet veel in huis.
Dinsdag 15 juli, we bellen een taxi en zijn blij, het is een grote zonder gastank maar de chauffeur is niet van de sympatiekste. Hij belt een 2de taxi en Yvan en de buggy moeten daar mee mee. Hij was erg onvriendlijk en maakte duidelijk dat we anders een ander bedrijf mochten bellen. Maar daar hebben we geen tijd voor, onze bus vertrekt en we werden verteld dat de Argentijnse bussen altijd stipt op hun uur vertrekken. Ja, 't zal wel maar toch niet als wij meereizen. 2 uur later komt onze bus naar Neuquen eraan. Net op tijd hebben we onze aansluiting met de bus naar Mendoza. Deze bus vertrekt stipt op tijd. We rijden in camaklasse hebben leren zetels, spelen een spelletje bingo met de andere passagiers en de steward als bingoman, krijgen er een warme maaltijd en proberen daarna te slapen. Jarre en Yvan slapen snel. Jisse besloot om niet in de bus te slapen maar valt rond 20 na 12 dan toch in slaap. We worden gewekt door de luide wekker van een medepassagier, hijzelf wordt niet wakker en dat vervelende ding loopt om de 5 min af. Dan nog een ontbijt van koekjes en we zijn in Mendoza. En dan jawel we hebben iets met vervoer deze reis. Onze bagage is weer eens doorweekt en het madammeke van andesmar is niet van de sympathiekste. We bellen met de klantendienst en die stuurt ons naar een ander kantoortje in hetzelfde busstation want daar kent ze iemand die ons wel zal helpen. We mogen onze kleren op hun kosten naar de wasserij brengen. Gelukkig hebben we een grote hotelkamer waar we onmiddellijk in kunnen. Na een verfrissende douche trekken we Mendoza in. Zalig om in tshirt rond te lopen, ook al zijn we de enige en dus overduidelijk toeristen. Mendoza is een heel aangename stad met heel veel groen en toffe pleinen en parken. We eten er de eerste keer in een tenedor libre (buffetrestaurant met een enorme verscheidenheid aan slaatjes, pasta, rijst, en natuurlijk de parilla, heerlijk geroosterd vlees dat wordt gebakken terwijl je wacht en je houdt best nog wat plaats over voor de lekkernijen van het dessertenbuffet. Dit allemaal voor 5 euro per volwassene, 2,5 euro voor Jarre en niks voor Jisse). Bedankt fam Eeckhout voor de tip! Dekinderen spelen samen met de argentijnen in een leuke speeltuin, we kijken er even naar een kindervoorstelling in het openluchttheatertje van het park. Vroeg ons bed in want de volgende dag hebben we weer heel wat bussen te doen. Eerst naar San Juan om dan door te reizen naar San agustin de valle fertil.
Tijdens de reis verandert het landschap en we denken terug aan Namibie en australie. Droge landschappen zover je kan zien en af en toe een lemen huisje. Dit is duidelijk een ander stuk Argentinie. Ook Jarre ziet dit en vraagt of de mensen hier arm zijn. In valle Fertil worden we opgewacht door de reisorganisator die trips naar het valle de luna park regelt. Ze regelen ook ons verblijf, een appartementje met tuin, hangmat en poes voor 80 pesos (nog geen 20 euro). Jarre en Jisse vinden het zalig en hebben het vaak over Fien en Marie en Voske, de buren met de hangmat. Degenen die Jisse panisch hebben meegemaakt als ze ook maar een dier hoorde, zullen verbaasd zijn. Ze laat zich gewillig fotograferen met de poes op haar buik in de hangmat. San Agustin de valle fertil is een dorp met zo een 7000 inwoners. De straten liggen er verlaten bij en het stof en de putten nemen er op vele plaatsen het asfalt over. Kinderen fietsen lachend rond, het is hier schoolvakantie en wij genieten van de traagheid van het leven.Valle de Luna is een prachtig park met droge dorre en heel stoffige maanlandschappen. We rijden er in kolonne (je mag niet alleen het park in) en kijken onze ogen uit. Hier vonden ze de oudste dinos ooit en dat spreekt tot de verbeelding. Stoffig maar content kruipen we in onze bedden.
De laatste dag, een dag vroeger want er zijn geen busplaatsen meer op zondag, gaat Yvan nog naar het Talampaya park, een rode canyon met mooie rotsformaties in grillige vormen. Hij vertrekt om 7.30 u. Nika en de kinderen blijven nog even in bed liggen. De rest van de dag wandelen ze rond, spelen in het parkje en doen ze inkopen in de supermarkt, vooral een grote ruimte met veel rekken waar alles zeer netjes en ver van elkaar ligt. Maar we vinden alles wat we nodig hebben. De kinderen spelen in de namiddag met de dochters van de eigenares en de huishoudster, Juliana van 8 en Andrea van 10. Mooi om zien hoe kinderen elkaar begrijpen met hun intonatie, gezichts en lichaamstaal. Met spijt moeten we weer vertrekken. De bus is op tijd en rammelt maar dat deert niet. Algauw worden we overstelpt met vragen van een 4tal 12 jarige meisjes, waar komen jullie vandaan, welke taal spreken jullie, hoe heten jullie, hoe vertaal je onze naam in het nederlands, hoe heet jullie president, waarop een gesprek over politiek wordt ingezet. Kristina, de moeder van Lourdes vertaalt mee en blijkt dat de vader een politicus en de governador van valle de luna is. We praten over onderwijs of liever vakantie en er wordt al snel geteld om te zien waar er meer vakantie is. Hun zomervakantie duurt 3 maanden en dat vinden ze toch wel belangrijk. Op momenten als deze zijn we blij dat we de taal een beetje spreken (vooral Yvan spreekt en Nika begrijpt het als er traag genoeg gesproken wordt). Bij aankomst wordt er vrolijk gewuifd naar Lourdes, Mikaela, Luciana en Sofie. Van Kristina krijgen we 2 dikke kussen.
En dan ja we kunnen moeilijk anders ,moeten we het weer over vervoer hebben want onze bus blijkt niet gereserveerd en na lang zoeken kunnen we mee tot La Rioja om dan om 4 u s' nachts over te stappen op een bus naar Tucuman. Daar zouden er dan wel meer bussen zijn naar Salta. Het moeilijke hier is een bus reserveren, dat kan nl niet telefonisch of via internet. Je moet naar een loket gaan maar je vindt niet van alle busmaatschappijen een loket in elke stad. Hoe we dan wel kunnen reserveren?……hmm dat gaat niet. Maar als we om 4 u uitstappen in la rioja, lijkt er niemand anders op te stappen. Kunnen we dan toch mee, even naar het loket en jawel er zijn nog plaatsen, begrijpe wie begrijpen kan. Dus rugzakken terug in de koffer en wij terug in de bus. Gelukkig vallen de kinderen terug in slaap. Ze stellen er zich geen vragen bij.
Na bijna 20 u bussen komen we aan in Salta. En samen met een vriendelijke taxichauffeur gaan we op zoek naar een hostal maar al snel blijkt dat het meeste vol zit. Er wordt hier nl het feest van de heilige Maria van de berg gevierd en dus is het druk. Na lang rondrijden vinden we een hotel voor 1 nacht en hopelijk is er morgen plaats bij Elena, een hostal met andaloesische binnenruimtes. We zetten alles af in het hotel en gaan op zoek naar een restaurant want buiten wat koekjes, het ontbijt op de bus, hebben we nog niks gegeten en het is al 4 u. Daarna trekken we het park in dat heerlijk leeft, overal wordt er gespeeld, er is een marktje, er zijn springkastelen, je kan er met een bal naar blikken sjotten, mooie gokarts worden toeterend rondgereden, overal worden er stukken zelfgebakken taart verkocht,……Iedereen geniet en wij genieten mee. We zijn nu echt wel in een heel ander en nieuw stuk Argentinie.
meer perito moreno, puerto varas en Bariloche
Het is koud, heel koud, de wind blaast de sneeuw vanop de gletsjer recht in ons gezicht. Maar we genieten van het moois dat moeder natuur ons hier laat zien. De poort is nog groter geworden, het water stroomt met nog meer lawaai van de ene kant naar de andere, grote brokken ijs vallen naar beneden, de hele gletsjer kraakt en dondert. Nu zijn de kleuren van het ijs en het water weer heel anders. Jisse stapt op en neer in de sneeuw onder het goedkeurend oog van alle Argentijnen. Onze kinderen worden hier voortdurend op hun bolleke geaaid, er wordt naar hen gelachen en Jisse lacht vrolijk terug. En ook haar ola klinkt luid en blij als wedergroet, tot groot jolijt van haar publiek. Nika en Jisse gaan iets vroeger naar de cafetaria voor een warme choco en voelen zich even alsof ze aan de skipiste zitten. Thuis spelen de kinderen, Jarre plakt slingers, we steken zijn piratenboot verder in elkaar, bingo-en (Jarre wint, Nika verliest), genieten van ons huisje en het gezellig samenzijn.
De laatste dag aan de gletsjer regent het, hard, veel en het stopt niet. De poort is nog groter geworden, er is nu echt een brug maar het ziet er niet naar uit dat we de ruptura zullen meemaken. Maar we zijn blij dat w hier langer gebleven zijn. Op de site van de lokale televisie zijn er beelden te zien en ook CNN had er berichtje over.
7 juli wordt een rijdag. We moeten de jeep nl afleveren rond 15 u. Dat betekent op tijd vertrekken in Calafate. Om 7 u gaat de wekker, om 8 u zitten we in de auto. Het ziet er goed uit, zacht, droog, de wegen liggen vrij……. Zo lijkt het althans want na 20 min rijden, zitten we in een echte sneeuwstorm. Voor ons rijdt nog een jeep en we volgen zijn spoor. Als hij aan de kant gaat staan nemen we de leiding over (net als in de koers zullen we om beurt op kop rijden). Nergens een orientatiepunt, alleen het niveauverschil van de berm. Maar we volgen het en als het rond 9.15 u begint te schemeren en we een tegenligger tegenkomen, stuift de medekoploper vooruit. Nu moeten we alleen verder maar met dat ene spoor lukt hrt goed. Toch zijn we heel content als de baan er altijd beter bij gaat liggen totdat we weer op een sneeuwvrije baan rijden. In Punta Arenas is het nog kouder, het vriest hier hard, de wind snijdt en wij bibberen zonder onze lange onderbroek. We logeren er in een klein appartementje dat kwa sfeer recht uit een van de filmpjes die Martin heylen in Siberie maakte, deed denken.
Nog een ochtend in Punta Arenas rondwandelen, taxi in en vliegtuig op. Of toch bijna want weer heeft onze vlucht vertraging. Bij aankomst in Puerto Montt stappen we in de taxi met bestemming Puerto Varas. Eenmaal daar stapt de taxichauffeur verschillende keren uit om de weg te vragen, vreemd maar de meter loopt niet, het bedrag voor de rit ligt vast. Uiteindelijk beslissen we om de zoektocht te staken en te stoppen bij een hospedaje die we vanuit de auto zagen. Een van de beste beslissingen kwa logement. Maurice en zijn zweedse vrouw runnen hier een heel mooi, net hostal. We slapen in een kamer met dubbelbed en stapelbed maar het wordt nog beter als Maurice ons de 'geheime' kamer laat zien. Een klein deurtje leidt naar een zolderkamertje onder het dak met nog eens 2 bedden. Dit vinden de kinderen fantastisch. We slapen er heerlijk, de beste bedden tot nu. Heel het gelijkvloers is gemeenschappelijk, een grote eetkamer, living en volledig uitgeruste keuken (met gebruik van kruiden, olie en alles wat je veel gebruikt bij het koken maar niet koopt als je zoals ons rondtrekt). Hospedaje Kompass del Sur is dan ook meer dan een aanrader. De eerste dag wandelen we een beetje rond aan het meer en hebben er een schitterend zicht op de Osorno vulkaan, zo eentje vanuit de boekskes met een echte kegeltop. De volgende dag zien we niet veel meer, het regent en blijkbaar kan het hier weken aan een stuk regenen. Pech dat we net een boottocht hebben geboekt om al die schoon bergen te zien. We zien veel grijze wolken maar de gids kent zijn lesje goed en blijft praten over al die mooie zichten waar we nu van kunnen genieten. In Puella, een dorpje midden in de Andes picknicken we in het enige hotel zo dicht mogelijk bij die ene kachel die het hele gebouw moet opwarmen. We bibberen en zijn blij als we terug in ons hospedaje zijn.
Vandaag deden we de eerste maal een lang traject met de befaamde argentijnse bussen. De verhalen kloppen, beenruimte zoals vliegen in eerste klas, zetels die tot een half bed naar achter kunnen, een uitklapbeenbankje en een drankje met een brownie als snack tussendoor. We logeren in het Patanukhostel, een chaotische organisatie maar supervriendelijk en toffe gemeenschappelijke ruimtes met een schitterend zicht op het meer.
De laatste dag aan de gletsjer regent het, hard, veel en het stopt niet. De poort is nog groter geworden, er is nu echt een brug maar het ziet er niet naar uit dat we de ruptura zullen meemaken. Maar we zijn blij dat w hier langer gebleven zijn. Op de site van de lokale televisie zijn er beelden te zien en ook CNN had er berichtje over.
7 juli wordt een rijdag. We moeten de jeep nl afleveren rond 15 u. Dat betekent op tijd vertrekken in Calafate. Om 7 u gaat de wekker, om 8 u zitten we in de auto. Het ziet er goed uit, zacht, droog, de wegen liggen vrij……. Zo lijkt het althans want na 20 min rijden, zitten we in een echte sneeuwstorm. Voor ons rijdt nog een jeep en we volgen zijn spoor. Als hij aan de kant gaat staan nemen we de leiding over (net als in de koers zullen we om beurt op kop rijden). Nergens een orientatiepunt, alleen het niveauverschil van de berm. Maar we volgen het en als het rond 9.15 u begint te schemeren en we een tegenligger tegenkomen, stuift de medekoploper vooruit. Nu moeten we alleen verder maar met dat ene spoor lukt hrt goed. Toch zijn we heel content als de baan er altijd beter bij gaat liggen totdat we weer op een sneeuwvrije baan rijden. In Punta Arenas is het nog kouder, het vriest hier hard, de wind snijdt en wij bibberen zonder onze lange onderbroek. We logeren er in een klein appartementje dat kwa sfeer recht uit een van de filmpjes die Martin heylen in Siberie maakte, deed denken.
Nog een ochtend in Punta Arenas rondwandelen, taxi in en vliegtuig op. Of toch bijna want weer heeft onze vlucht vertraging. Bij aankomst in Puerto Montt stappen we in de taxi met bestemming Puerto Varas. Eenmaal daar stapt de taxichauffeur verschillende keren uit om de weg te vragen, vreemd maar de meter loopt niet, het bedrag voor de rit ligt vast. Uiteindelijk beslissen we om de zoektocht te staken en te stoppen bij een hospedaje die we vanuit de auto zagen. Een van de beste beslissingen kwa logement. Maurice en zijn zweedse vrouw runnen hier een heel mooi, net hostal. We slapen in een kamer met dubbelbed en stapelbed maar het wordt nog beter als Maurice ons de 'geheime' kamer laat zien. Een klein deurtje leidt naar een zolderkamertje onder het dak met nog eens 2 bedden. Dit vinden de kinderen fantastisch. We slapen er heerlijk, de beste bedden tot nu. Heel het gelijkvloers is gemeenschappelijk, een grote eetkamer, living en volledig uitgeruste keuken (met gebruik van kruiden, olie en alles wat je veel gebruikt bij het koken maar niet koopt als je zoals ons rondtrekt). Hospedaje Kompass del Sur is dan ook meer dan een aanrader. De eerste dag wandelen we een beetje rond aan het meer en hebben er een schitterend zicht op de Osorno vulkaan, zo eentje vanuit de boekskes met een echte kegeltop. De volgende dag zien we niet veel meer, het regent en blijkbaar kan het hier weken aan een stuk regenen. Pech dat we net een boottocht hebben geboekt om al die schoon bergen te zien. We zien veel grijze wolken maar de gids kent zijn lesje goed en blijft praten over al die mooie zichten waar we nu van kunnen genieten. In Puella, een dorpje midden in de Andes picknicken we in het enige hotel zo dicht mogelijk bij die ene kachel die het hele gebouw moet opwarmen. We bibberen en zijn blij als we terug in ons hospedaje zijn.
Vandaag deden we de eerste maal een lang traject met de befaamde argentijnse bussen. De verhalen kloppen, beenruimte zoals vliegen in eerste klas, zetels die tot een half bed naar achter kunnen, een uitklapbeenbankje en een drankje met een brownie als snack tussendoor. We logeren in het Patanukhostel, een chaotische organisatie maar supervriendelijk en toffe gemeenschappelijke ruimtes met een schitterend zicht op het meer.
jarre 6 en meer
Torres del Paine hadden we voor ons alleen, zo ongeveer toch. We kwamen er lamas, grijze vossen, verschillende roofvogels, nandus, 2 fotografen van national geographic en de parkwachter tegen. De torres, de pieken waarvoor iedereen naar het park komt, konden we heel goed zien liggen. We hadden geluk want vaak zijn ze in mist gehuld. Wandelen was er moeilijk. Door een nogal strakke wind deden we 2 passen vooruit en 1 achteruit. Ons Jisse ging bijna vliegen toen we vlakbij de waterval kwamen die we wilden bewonderen. Terug naar de auto ging een heel pak sneller, nog nooit zoveel wind mee gehad. Jarre en Jisse maakten een sneeuwman bij het huis van de parkwachter terwijl de lamas van iets hoger toekeken. Veel overnachtingsmogelijkheid is er niet. De verschillende hosterias sluiten er in de winter, te weinig toeristen. Maar hosteria Grey aan lago Grey met zicht op een prachtige blauwe gletsjer had nog een kamer voor ons. We deelden het hotel samen met nog een gezin, dezelfde fotografen die we eerder zagen, een ouder koppel en 3 mannen. Bij de kamer hoorde ook een welkomstdrankje. Voor de kinderen appelsap en voor ma en pa een pisco sour. Pisco is een drankje van hier, sour is de citroen die ze erbij doen, lekker!!!!! Na een heerlijke nacht (zalige bedden en dekens), een douche in een badkamer met vloerverwarming (wat een luxe na al de ijskoude badkamers) smulden we van een ontbijt met zicht.
Onderweg naar Torres del Paine
Nandu in Torres del Paine
 De torres rechts op de foto.
De torres close up
Die dag moesten we in Argentinie geraken, een lange rit en aan Chileense kant allemaal op gravel, veel hoebelen en boebelen dus. Maar na het passeren van de douane met een wat komen die toeristen hier nu doen blik op hun gezicht, was het 300 kn lang heerlijk zachte afalt. Het was donker toen we in Calafate aankwamen en de hostels die we aandeden hadden niet echt kamers voor gezinnen. Cabanas Nevis had wel plaats voor ons. Een echte houten tent met veel plaats en verwarming. Het verschil tussen de stadjes nabij Torres del Paine en dit stadje dat als uitvalbasis dient voor de perito moreno gletsjer is groot. Hier is er duidelijk meer geld. De volgende dag rijden we naar de gletsjer langs een prachtig meer waar helderblauwe ijsrotsen in ronddobberen. Bij 1 van de laatste bochten op het kronkelbaantje zien we de perito moreno liggen en wow (open mond moment), het is echt indrukwekkend. Vanop de parking stappen we langs vele trappen (bij het klimmen tellen we er een kleine 500) tot aan de de verschillende outlookjes. De gletsjer is zo mooi, nooit gedacht dat er zoveel tinten wit en lichtblauw bestonden. Voortdurend hoor je het gekraak van het ijs en af en toe worden we beloond met een stuk ijs dat met veel gedonder in het meer valt. Onder het ijs kraakt het enorm en de volgende dag weten we ook waarom als de lieve eigenares van de cabanas ons heel entoesiast komt vertellen dat la ruptura is begonnen. De perito moreno is 1 van de weinge gletsjers in de andes die nog steeds groeit. Hierdoor komt het ijs tot aan de overkant van het meer. De druk van het water wordt op een bepaald moment zo hoog dat er eerst een brug gevormd wordt die dan afbrokkelt en dan volledig breekt. Natuurlijk willen we hiervoor blijven.
Maar eerst was er nog iets veel belangrijker. Onze Jarreman wordt 6 en dat vieren we meet veel ballonne, een ballonkroon, pannenkoeken, een uitstap naar de brekende gletser, viskroketten en aardappelbollekes en een kiwitaart met kaarsjes. Het mooiste kado is de sneeuw en het ijs waar hij meer dan van geniet. Dus voor volgend jaar zullen we ons een sneeuwkanon aanschaffen om het op 4 juli te laten sneeuwen in Belgie. Of we komen gewoon terug natuurlijk.
……….fotos……..
We besluiten om hier nog een paar dagen te blijven. La ruptura is zo uitzonderlijk en dat willen we meemaken. De eigenares belt samen met ons naar Lan en na ongeveer 2 uur hebben we iemand aan de lijn die ons type ticket kent en onze vlucht wil verplaatsen naar de 8e juli. De volgende dag bellen we het autoverhuurkantoor en het verlengen van de autohuur is geen enkel probleem.
We rijden dan ook met hoge verwachting naar de gletsjer. Het water van het meer heeft zich inderdaad met veel lawaai een weg gebaand onder het ijs en er is een klein brugje te zien. Het ijs kraakt, dondert en wordt door het snelstromende water meegetrokken. We zijn niet langer alleen, de gletsjer tamtam en de lokale televisie doen hun werk. De mensen van de stad willen dit ook zien. De volgende dagen wordt het drukker en drukker. Dag 3 en als we bij de ingang van het park komen, sneeuwt het zachtjes. Maar hoe verder we rijden, hoe harder het sneeuwt. Jarre's geluk wordt nog groter. Hoe dik ligt de sneeuw nu, gaat er nog veel vallen, mag ik in de sneeuw spelen, …… Gelukkig hebben we spijkerbanden (zijn hier ook verplicht deze tijd van het jaar, of kettingen, we zien dan ook autos van de jaren 60, 70 met rammelende sneeuwbanden aan 20 per uur naar de gletsjer rijden, echt iedereen hier wil la ruptura zien.)
fotos op flickr
nieuwe fotos van santiago en paaseiland vind je op http://www.flickr.com/photos/11938291@N02/
groeten van uit puerto varas, chili
groeten van uit puerto varas, chili
Fotos
het downloaden is niet gelukt. hopelijk later meer succes.
Op dit ogenblik zijn we enkele fotos aan het downloaden op flickr. Hopelijk lukt het en kunnen jullie ze via de link weldra zien. Onze week Patagonia zijn 10 dagen geworden. Het is hier gewoon te mooi en de Perito Moreno gletsjer trakteerde ons de voorbije dagen op een uniek spektakel. La ruptura waarbij een deel van de gletsjer dat in de voorbije 2 jaren een natuurlijke dam vormde, langzaam afbreekt onder de zeer hoge druk van het water, een ongelooflijk natuurspektakel met veel gedonder en gekraak in een elke dag wisselend landschap. We zagen de gletsjer onder stralende zon,lichtbewolkt, hevige sneeuwval en vandaag in de regen. Aan de ingang herkende de parkwachter ons al maar we kregen toch nog geen korting als vaste klant. Dit gebeurt om de 2 a 3 jaar maar is zeer uitzonderlijk in de winter.
Maar we startten ons stuk Patagonie zeer moe na de nachtelijke avonturen. Punta Arenas is echt een stadje op het einde van de wereld. De mensen van het hostal, het autoverhuurkantoor enz waren zeer verbaasd dat wij nu in de winter reisden. In de zomer is het nl mooi weer. Maar wij kunnen iedereen echt aanraden om dit in de winter te doen. Van Punta Arenas reden we met onze jeep naar puerto Natales, het stadje dat toegang biedt tot de Torres del Paine, een prachtig ongerept berggebied. We logeerden er bij Alejandro en Anita (hostal dos lagunes) en werden er zeer hartelijk ontvangen met ECHTE koffie. Na 3 maanden reizen is dit een ware delicatesse. Zowel In Australie, Nieuw Zeeland en Chili krijg je alleen oploskoffie.
Maar meer over Torres del Paine later. Nu gaan we de berichtjes van Jarre lezen.
Op dit ogenblik zijn we enkele fotos aan het downloaden op flickr. Hopelijk lukt het en kunnen jullie ze via de link weldra zien. Onze week Patagonia zijn 10 dagen geworden. Het is hier gewoon te mooi en de Perito Moreno gletsjer trakteerde ons de voorbije dagen op een uniek spektakel. La ruptura waarbij een deel van de gletsjer dat in de voorbije 2 jaren een natuurlijke dam vormde, langzaam afbreekt onder de zeer hoge druk van het water, een ongelooflijk natuurspektakel met veel gedonder en gekraak in een elke dag wisselend landschap. We zagen de gletsjer onder stralende zon,lichtbewolkt, hevige sneeuwval en vandaag in de regen. Aan de ingang herkende de parkwachter ons al maar we kregen toch nog geen korting als vaste klant. Dit gebeurt om de 2 a 3 jaar maar is zeer uitzonderlijk in de winter.
Maar we startten ons stuk Patagonie zeer moe na de nachtelijke avonturen. Punta Arenas is echt een stadje op het einde van de wereld. De mensen van het hostal, het autoverhuurkantoor enz waren zeer verbaasd dat wij nu in de winter reisden. In de zomer is het nl mooi weer. Maar wij kunnen iedereen echt aanraden om dit in de winter te doen. Van Punta Arenas reden we met onze jeep naar puerto Natales, het stadje dat toegang biedt tot de Torres del Paine, een prachtig ongerept berggebied. We logeerden er bij Alejandro en Anita (hostal dos lagunes) en werden er zeer hartelijk ontvangen met ECHTE koffie. Na 3 maanden reizen is dit een ware delicatesse. Zowel In Australie, Nieuw Zeeland en Chili krijg je alleen oploskoffie.
Maar meer over Torres del Paine later. Nu gaan we de berichtjes van Jarre lezen.
Santiago - Rapa Nui en terug
Onze 3de nacht in Santiago sliepen we veel beter. We hadden een kamer aan de achterkant en een kacheltje dat ons warmde. De vorige nachten waren er eerst studentenprotesten geweest en dan won Chili van Venezuela in de voorronde van het WK. En dat vieren ze hier zoals ze bij ons een finaleplaats van de belgen (hahaha) zouden vieren. Om op de hoogte te blijven van de gebeurtenissen hier in Santiago merkten we dat je de bollen van TV1 hier ook kan zien op TV, juist dezelfde, alleen draaien ze een beetje sneller. Wie was eerst?????
De wekker liep af om 5 u, vroeg maar om 5.30 u zou de taxi klaarstaan om ons naar de luchthaven te brengen. Een half uur later schoven we aan om in te checken. Een rustige vlucht van 5 u en daar konden we het eiland zien liggen. UItstappen op het asfalt en wat een zalige warmte om door te wandelen. Pantu, de eigenaar van de cabana waar we 5 nachten zouden logeren stond ons op te wachten met prachtige bloemenslingers. De foto van de gebloemde familie volgt nog. Als je het dorp de eerste keer doorrijdt, voel je het andere, tragere ritme. Nergens mag je sneller dan 50, in bebouwde kom 30 en de weg wordt gedeeld door voetgangers, honden en paarden. We zagen ook onze eerste moai en ze zijn indrukwekkend. Na een welkomstdrankje, heerlijk vruchtensap, trokken we het dorpje in. De kust volgend, voorbij enkele moai kwamen we bij een speeltuin met zicht. Even spelen en dan weer verder, een overdekt marktje doen waar een vrouw een beeld wou ruilen voor Jisse haar crocs. Op een terrasje planden we de komende dagen, hmmmm op een eiland waar je van de ene kant naar de nadere kant rijdt in 30 min via de enige hoofdweg, was dat niet echt moeilijk. Tijd om naar huis te gaan en de zonsondergang mee te maken bij de moai vlak bij onze cabana. Eten en dan naar bed.
De volgende 3 dagen huurden we een kleine jeep en reden we het eiland rond van moai naar moai. Indrukwekkend was de vulkaan waar alle moai uitgekapt werden, de magie en het mysterie kan je er echt voelen. De theorien over het hoe en waarom zijn er en ze verschillen allemaal. De moai staan met uitzondering van 1 plek allemaal met hun rug naar de oceaan. Een oceaan die met een enorme kracht en golven van enkele meteers hoog op de rotswanden beukt en zo ook voor een schitterend schouwspel zorgt. Na het wandelen was het tijd om te picknicken en te genieten van het strand. We hadden het ohave strand voor ons alleen en speelden en zwommen, samen met enkele helblauwe visjes. Hoe zalig het eilandleven kan zijn.......
Even de naam kwijt maar de grootste vulkaan van het eiland was indrukwekkend. De krater is groot, heel groot en beneden zijn er allemaal meertjes. Op de kraterwand is er een dorpje met huisjes gebouwd van steen, een dak van gras en deurtjes waar zelfs Jisse niet door kon. Het zicht over de oceaan is oneindig. Dat maakt het hier ook zo speciaal, de horizon wordt hier nergens onderbroken. Je voelt echt dat je 5000 km van een ander eiland of land verwijderd bent en het is een heerlijk gevoel.....
Na het middageten rijden we nog naar de enige moai die naar de oceaan kijken. Ook hier weer dat magische gevoel... Een gevoel dat ons bijblijft en we niet snel zullen vergeten.....
En na alweer een fantastische zonsondergang, gaan we moe maar oh zo content slapen. En slapen doen we hier goed, de stilte na Santiago is zalig.
Dag 3 met de jeep rijden we terug naar de vulkaan waar de beelden werden uitgehakt. Je kan er ook in wandelen, iets dat weinig mensen doen. Het is er weer prachtig. Yvan wandelt naar beelden die iets verder op de kraterwand staan, Jarre speelt in het oranjerode zand en Jisse ja ons Jisse staat een 15 min te zingen en te swingen. Het geluk van onze kinderen is hier echt tastbaar..... en dat van de ouders ook natuurlijk. Dan volgen we de kustlijn, staan weer versteld van de kracht van de oceaan, de omgeduwde beelden en vragen ons net zoals iedereen voor en na ons af ...waarom, hoe,... We eindigen de namiddag aan het Anakena strand waar alweer enkele moai waken over de strandgangers. We spelen in het water en het zand en ....genieten......
Onze laatste dag wandelen we in het dorp, skypen met het thuisfront, regelen enkele praktische zaken, wandelen aan de kust, spelen in het zand en de speeltuin,.... genieten van de traagheid... We babbelen er met een jong belgisch koppel dat verbaasd is belgen tegen te komen.
En dan is het alweer tijd om afscheid te nemen van Rapa Nui, de Moai, Pantu en zijn familie... We krijgen een schelpenketting als afscheid. Die kettingen zijn niet zomaar een toeristische attractie maar een echte traditie. De mensen hier leven nog echt volgens hun eigen tradities en iedereen (van jong tot oud) beleeft die even intens. Het moment dat de kinderen na het 4de middelbaar naar Santiago trekken om hun studies af te maken is dan ook heel moeilijk, voor hen en de ouders. Pantu vertelt over zijn dochters en hun studies en dat de kinderen maar 2 keer per jaar naar huis komen. Het contrast tussen het vaste land en het eiland is heel groot. Rapa Nui is helemaal niet Chileens en gelukkig is er toch zelfbestuur want in Santiago vertelt de taxichauffeuse dat de eilandbewoners weigeren de toestemming te geven voor het bouwen van een 5sterren resort.
Terug in Santiago is het weer iets beter en ziet de stad er heel anders uit. We slapen weer in hostal rio amazonas in de goeie kamer. De volgende dag met de bus naar het kleurige Valparaiso. We slapen er bij fransen en hoe zijn verbaasd over hoe vuil een hostal kan zijn. We betalen er niet veel, gelukkig en kunnen er zelf koken, er is tv ook voor kinderen dus dat is even plezant maar voor de rest stelt La byciclette niet veel voor. Valparaiso is een rare stad met prachtige huizen, leuke steegjes, met een heel hoog chaosgehalte en vooral heel veel honderstr op de stoep. We bezoeken er een huis van Pablo Neruda en genieten mee van zijn voorkeur voor vele kleine kamertjes en gekke hoekjes. Het is een huis hoog boven op een heuvel en van uit elke kamer heb je nl gezien een schitterend zicht. Nu hangt er teveel mist in Valparaiso om ook maar iets te zien.
Met de bus terug naar hostal rio amazonas, onze thuisbasis in Santiago en een echte aanrader als je een kamer aan de achterkant hebt met verwarming.
En dan begint ons verhaal in het zuiden van Chili en Argentinie met veel vluchtperikelen want blijkbaar heeft LAn onze vlucht afgelast en kunnen we pas om 20.00 u vliegen, komen we pas aan om 12.30 u s nachts, zijn alle taxis weg en staan Nika en Jarre dus om 1 u s nachts in de sneeuw te spelen...maar om 2.30 u geraken we toch in ons hostal waar onze kamer is doorverhuurd en we in een piepklein kamertje zitten, maar geen nood, we zijn er, we hebben een bed en wat de volgende dag brengt,..........
De wekker liep af om 5 u, vroeg maar om 5.30 u zou de taxi klaarstaan om ons naar de luchthaven te brengen. Een half uur later schoven we aan om in te checken. Een rustige vlucht van 5 u en daar konden we het eiland zien liggen. UItstappen op het asfalt en wat een zalige warmte om door te wandelen. Pantu, de eigenaar van de cabana waar we 5 nachten zouden logeren stond ons op te wachten met prachtige bloemenslingers. De foto van de gebloemde familie volgt nog. Als je het dorp de eerste keer doorrijdt, voel je het andere, tragere ritme. Nergens mag je sneller dan 50, in bebouwde kom 30 en de weg wordt gedeeld door voetgangers, honden en paarden. We zagen ook onze eerste moai en ze zijn indrukwekkend. Na een welkomstdrankje, heerlijk vruchtensap, trokken we het dorpje in. De kust volgend, voorbij enkele moai kwamen we bij een speeltuin met zicht. Even spelen en dan weer verder, een overdekt marktje doen waar een vrouw een beeld wou ruilen voor Jisse haar crocs. Op een terrasje planden we de komende dagen, hmmmm op een eiland waar je van de ene kant naar de nadere kant rijdt in 30 min via de enige hoofdweg, was dat niet echt moeilijk. Tijd om naar huis te gaan en de zonsondergang mee te maken bij de moai vlak bij onze cabana. Eten en dan naar bed.
De volgende 3 dagen huurden we een kleine jeep en reden we het eiland rond van moai naar moai. Indrukwekkend was de vulkaan waar alle moai uitgekapt werden, de magie en het mysterie kan je er echt voelen. De theorien over het hoe en waarom zijn er en ze verschillen allemaal. De moai staan met uitzondering van 1 plek allemaal met hun rug naar de oceaan. Een oceaan die met een enorme kracht en golven van enkele meteers hoog op de rotswanden beukt en zo ook voor een schitterend schouwspel zorgt. Na het wandelen was het tijd om te picknicken en te genieten van het strand. We hadden het ohave strand voor ons alleen en speelden en zwommen, samen met enkele helblauwe visjes. Hoe zalig het eilandleven kan zijn.......
Even de naam kwijt maar de grootste vulkaan van het eiland was indrukwekkend. De krater is groot, heel groot en beneden zijn er allemaal meertjes. Op de kraterwand is er een dorpje met huisjes gebouwd van steen, een dak van gras en deurtjes waar zelfs Jisse niet door kon. Het zicht over de oceaan is oneindig. Dat maakt het hier ook zo speciaal, de horizon wordt hier nergens onderbroken. Je voelt echt dat je 5000 km van een ander eiland of land verwijderd bent en het is een heerlijk gevoel.....
Na het middageten rijden we nog naar de enige moai die naar de oceaan kijken. Ook hier weer dat magische gevoel... Een gevoel dat ons bijblijft en we niet snel zullen vergeten.....
En na alweer een fantastische zonsondergang, gaan we moe maar oh zo content slapen. En slapen doen we hier goed, de stilte na Santiago is zalig.
Dag 3 met de jeep rijden we terug naar de vulkaan waar de beelden werden uitgehakt. Je kan er ook in wandelen, iets dat weinig mensen doen. Het is er weer prachtig. Yvan wandelt naar beelden die iets verder op de kraterwand staan, Jarre speelt in het oranjerode zand en Jisse ja ons Jisse staat een 15 min te zingen en te swingen. Het geluk van onze kinderen is hier echt tastbaar..... en dat van de ouders ook natuurlijk. Dan volgen we de kustlijn, staan weer versteld van de kracht van de oceaan, de omgeduwde beelden en vragen ons net zoals iedereen voor en na ons af ...waarom, hoe,... We eindigen de namiddag aan het Anakena strand waar alweer enkele moai waken over de strandgangers. We spelen in het water en het zand en ....genieten......
Onze laatste dag wandelen we in het dorp, skypen met het thuisfront, regelen enkele praktische zaken, wandelen aan de kust, spelen in het zand en de speeltuin,.... genieten van de traagheid... We babbelen er met een jong belgisch koppel dat verbaasd is belgen tegen te komen.
En dan is het alweer tijd om afscheid te nemen van Rapa Nui, de Moai, Pantu en zijn familie... We krijgen een schelpenketting als afscheid. Die kettingen zijn niet zomaar een toeristische attractie maar een echte traditie. De mensen hier leven nog echt volgens hun eigen tradities en iedereen (van jong tot oud) beleeft die even intens. Het moment dat de kinderen na het 4de middelbaar naar Santiago trekken om hun studies af te maken is dan ook heel moeilijk, voor hen en de ouders. Pantu vertelt over zijn dochters en hun studies en dat de kinderen maar 2 keer per jaar naar huis komen. Het contrast tussen het vaste land en het eiland is heel groot. Rapa Nui is helemaal niet Chileens en gelukkig is er toch zelfbestuur want in Santiago vertelt de taxichauffeuse dat de eilandbewoners weigeren de toestemming te geven voor het bouwen van een 5sterren resort.
Terug in Santiago is het weer iets beter en ziet de stad er heel anders uit. We slapen weer in hostal rio amazonas in de goeie kamer. De volgende dag met de bus naar het kleurige Valparaiso. We slapen er bij fransen en hoe zijn verbaasd over hoe vuil een hostal kan zijn. We betalen er niet veel, gelukkig en kunnen er zelf koken, er is tv ook voor kinderen dus dat is even plezant maar voor de rest stelt La byciclette niet veel voor. Valparaiso is een rare stad met prachtige huizen, leuke steegjes, met een heel hoog chaosgehalte en vooral heel veel honderstr op de stoep. We bezoeken er een huis van Pablo Neruda en genieten mee van zijn voorkeur voor vele kleine kamertjes en gekke hoekjes. Het is een huis hoog boven op een heuvel en van uit elke kamer heb je nl gezien een schitterend zicht. Nu hangt er teveel mist in Valparaiso om ook maar iets te zien.
Met de bus terug naar hostal rio amazonas, onze thuisbasis in Santiago en een echte aanrader als je een kamer aan de achterkant hebt met verwarming.
En dan begint ons verhaal in het zuiden van Chili en Argentinie met veel vluchtperikelen want blijkbaar heeft LAn onze vlucht afgelast en kunnen we pas om 20.00 u vliegen, komen we pas aan om 12.30 u s nachts, zijn alle taxis weg en staan Nika en Jarre dus om 1 u s nachts in de sneeuw te spelen...maar om 2.30 u geraken we toch in ons hostal waar onze kamer is doorverhuurd en we in een piepklein kamertje zitten, maar geen nood, we zijn er, we hebben een bed en wat de volgende dag brengt,..........
Abonneren op:
Posts (Atom)
