Onze 3de nacht in Santiago sliepen we veel beter. We hadden een kamer aan de achterkant en een kacheltje dat ons warmde. De vorige nachten waren er eerst studentenprotesten geweest en dan won Chili van Venezuela in de voorronde van het WK. En dat vieren ze hier zoals ze bij ons een finaleplaats van de belgen (hahaha) zouden vieren. Om op de hoogte te blijven van de gebeurtenissen hier in Santiago merkten we dat je de bollen van TV1 hier ook kan zien op TV, juist dezelfde, alleen draaien ze een beetje sneller. Wie was eerst?????
De wekker liep af om 5 u, vroeg maar om 5.30 u zou de taxi klaarstaan om ons naar de luchthaven te brengen. Een half uur later schoven we aan om in te checken. Een rustige vlucht van 5 u en daar konden we het eiland zien liggen. UItstappen op het asfalt en wat een zalige warmte om door te wandelen. Pantu, de eigenaar van de cabana waar we 5 nachten zouden logeren stond ons op te wachten met prachtige bloemenslingers. De foto van de gebloemde familie volgt nog. Als je het dorp de eerste keer doorrijdt, voel je het andere, tragere ritme. Nergens mag je sneller dan 50, in bebouwde kom 30 en de weg wordt gedeeld door voetgangers, honden en paarden. We zagen ook onze eerste moai en ze zijn indrukwekkend. Na een welkomstdrankje, heerlijk vruchtensap, trokken we het dorpje in. De kust volgend, voorbij enkele moai kwamen we bij een speeltuin met zicht. Even spelen en dan weer verder, een overdekt marktje doen waar een vrouw een beeld wou ruilen voor Jisse haar crocs. Op een terrasje planden we de komende dagen, hmmmm op een eiland waar je van de ene kant naar de nadere kant rijdt in 30 min via de enige hoofdweg, was dat niet echt moeilijk. Tijd om naar huis te gaan en de zonsondergang mee te maken bij de moai vlak bij onze cabana. Eten en dan naar bed.
De volgende 3 dagen huurden we een kleine jeep en reden we het eiland rond van moai naar moai. Indrukwekkend was de vulkaan waar alle moai uitgekapt werden, de magie en het mysterie kan je er echt voelen. De theorien over het hoe en waarom zijn er en ze verschillen allemaal. De moai staan met uitzondering van 1 plek allemaal met hun rug naar de oceaan. Een oceaan die met een enorme kracht en golven van enkele meteers hoog op de rotswanden beukt en zo ook voor een schitterend schouwspel zorgt. Na het wandelen was het tijd om te picknicken en te genieten van het strand. We hadden het ohave strand voor ons alleen en speelden en zwommen, samen met enkele helblauwe visjes. Hoe zalig het eilandleven kan zijn.......
Even de naam kwijt maar de grootste vulkaan van het eiland was indrukwekkend. De krater is groot, heel groot en beneden zijn er allemaal meertjes. Op de kraterwand is er een dorpje met huisjes gebouwd van steen, een dak van gras en deurtjes waar zelfs Jisse niet door kon. Het zicht over de oceaan is oneindig. Dat maakt het hier ook zo speciaal, de horizon wordt hier nergens onderbroken. Je voelt echt dat je 5000 km van een ander eiland of land verwijderd bent en het is een heerlijk gevoel.....
Na het middageten rijden we nog naar de enige moai die naar de oceaan kijken. Ook hier weer dat magische gevoel... Een gevoel dat ons bijblijft en we niet snel zullen vergeten.....
En na alweer een fantastische zonsondergang, gaan we moe maar oh zo content slapen. En slapen doen we hier goed, de stilte na Santiago is zalig.
Dag 3 met de jeep rijden we terug naar de vulkaan waar de beelden werden uitgehakt. Je kan er ook in wandelen, iets dat weinig mensen doen. Het is er weer prachtig. Yvan wandelt naar beelden die iets verder op de kraterwand staan, Jarre speelt in het oranjerode zand en Jisse ja ons Jisse staat een 15 min te zingen en te swingen. Het geluk van onze kinderen is hier echt tastbaar..... en dat van de ouders ook natuurlijk. Dan volgen we de kustlijn, staan weer versteld van de kracht van de oceaan, de omgeduwde beelden en vragen ons net zoals iedereen voor en na ons af ...waarom, hoe,... We eindigen de namiddag aan het Anakena strand waar alweer enkele moai waken over de strandgangers. We spelen in het water en het zand en ....genieten......
Onze laatste dag wandelen we in het dorp, skypen met het thuisfront, regelen enkele praktische zaken, wandelen aan de kust, spelen in het zand en de speeltuin,.... genieten van de traagheid... We babbelen er met een jong belgisch koppel dat verbaasd is belgen tegen te komen.
En dan is het alweer tijd om afscheid te nemen van Rapa Nui, de Moai, Pantu en zijn familie... We krijgen een schelpenketting als afscheid. Die kettingen zijn niet zomaar een toeristische attractie maar een echte traditie. De mensen hier leven nog echt volgens hun eigen tradities en iedereen (van jong tot oud) beleeft die even intens. Het moment dat de kinderen na het 4de middelbaar naar Santiago trekken om hun studies af te maken is dan ook heel moeilijk, voor hen en de ouders. Pantu vertelt over zijn dochters en hun studies en dat de kinderen maar 2 keer per jaar naar huis komen. Het contrast tussen het vaste land en het eiland is heel groot. Rapa Nui is helemaal niet Chileens en gelukkig is er toch zelfbestuur want in Santiago vertelt de taxichauffeuse dat de eilandbewoners weigeren de toestemming te geven voor het bouwen van een 5sterren resort.
Terug in Santiago is het weer iets beter en ziet de stad er heel anders uit. We slapen weer in hostal rio amazonas in de goeie kamer. De volgende dag met de bus naar het kleurige Valparaiso. We slapen er bij fransen en hoe zijn verbaasd over hoe vuil een hostal kan zijn. We betalen er niet veel, gelukkig en kunnen er zelf koken, er is tv ook voor kinderen dus dat is even plezant maar voor de rest stelt La byciclette niet veel voor. Valparaiso is een rare stad met prachtige huizen, leuke steegjes, met een heel hoog chaosgehalte en vooral heel veel honderstr op de stoep. We bezoeken er een huis van Pablo Neruda en genieten mee van zijn voorkeur voor vele kleine kamertjes en gekke hoekjes. Het is een huis hoog boven op een heuvel en van uit elke kamer heb je nl gezien een schitterend zicht. Nu hangt er teveel mist in Valparaiso om ook maar iets te zien.
Met de bus terug naar hostal rio amazonas, onze thuisbasis in Santiago en een echte aanrader als je een kamer aan de achterkant hebt met verwarming.
En dan begint ons verhaal in het zuiden van Chili en Argentinie met veel vluchtperikelen want blijkbaar heeft LAn onze vlucht afgelast en kunnen we pas om 20.00 u vliegen, komen we pas aan om 12.30 u s nachts, zijn alle taxis weg en staan Nika en Jarre dus om 1 u s nachts in de sneeuw te spelen...maar om 2.30 u geraken we toch in ons hostal waar onze kamer is doorverhuurd en we in een piepklein kamertje zitten, maar geen nood, we zijn er, we hebben een bed en wat de volgende dag brengt,..........
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten