jarre 6 en meer

Torres del Paine hadden we voor ons alleen, zo ongeveer toch. We kwamen er lamas, grijze vossen, verschillende roofvogels, nandus, 2 fotografen van national geographic en de parkwachter tegen. De torres, de pieken waarvoor iedereen naar het park komt, konden we heel goed zien liggen. We hadden geluk want vaak zijn ze in mist gehuld. Wandelen was er moeilijk. Door een nogal strakke wind deden we 2 passen vooruit en 1 achteruit. Ons Jisse ging bijna vliegen toen we vlakbij de waterval kwamen die we wilden bewonderen. Terug naar de auto ging een heel pak sneller, nog nooit zoveel wind mee gehad. Jarre en Jisse maakten een sneeuwman bij het huis van de parkwachter terwijl de lamas van iets hoger toekeken. Veel overnachtingsmogelijkheid is er niet. De verschillende hosterias sluiten er in de winter, te weinig toeristen. Maar hosteria Grey aan lago Grey met zicht op een prachtige blauwe gletsjer had nog een kamer voor ons. We deelden het hotel samen met nog een gezin, dezelfde fotografen die we eerder zagen, een ouder koppel en 3 mannen. Bij de kamer hoorde ook een welkomstdrankje. Voor de kinderen appelsap en voor ma en pa een pisco sour. Pisco is een drankje van hier, sour is de citroen die ze erbij doen, lekker!!!!! Na een heerlijke nacht (zalige bedden en dekens), een douche in een badkamer met vloerverwarming (wat een luxe na al de ijskoude badkamers) smulden we van een ontbijt met zicht.
Onderweg naar Torres del Paine

Nandu in Torres del Paine

 De torres rechts op de foto.

De torres close up

Die dag moesten we in Argentinie geraken, een lange rit en aan Chileense kant allemaal op gravel, veel hoebelen en boebelen dus. Maar na het passeren van de douane met een wat komen die toeristen hier nu doen blik op hun gezicht, was het 300 kn lang heerlijk zachte afalt. Het was donker toen we in Calafate aankwamen en de hostels die we aandeden hadden niet echt kamers voor gezinnen. Cabanas Nevis had wel plaats voor ons. Een echte houten tent met veel plaats en verwarming. Het verschil tussen de stadjes nabij Torres del Paine en dit stadje dat als uitvalbasis dient voor de perito moreno gletsjer is groot. Hier is er duidelijk meer geld. De volgende dag rijden we naar de gletsjer langs een prachtig meer waar helderblauwe ijsrotsen in ronddobberen. Bij 1 van de laatste bochten op het kronkelbaantje zien we de perito moreno liggen en wow (open mond moment), het is echt indrukwekkend. Vanop de parking stappen we langs vele trappen (bij het klimmen tellen we er een kleine 500) tot aan de de verschillende outlookjes. De gletsjer is zo mooi, nooit gedacht dat er zoveel tinten wit en lichtblauw bestonden. Voortdurend hoor je het gekraak van het ijs en af en toe worden we beloond met een stuk ijs dat met veel gedonder in het meer valt. Onder het ijs kraakt het enorm en de volgende dag weten we ook waarom als de lieve eigenares van de cabanas ons heel entoesiast komt vertellen dat la ruptura is begonnen. De perito moreno is 1 van de weinge gletsjers in de andes die nog steeds groeit. Hierdoor komt het ijs tot aan de overkant van het meer. De druk van het water wordt op een bepaald moment zo hoog dat er eerst een brug gevormd wordt die dan afbrokkelt en dan volledig breekt. Natuurlijk willen we hiervoor blijven.

Maar eerst was er nog iets veel belangrijker. Onze Jarreman wordt 6 en dat vieren we meet veel ballonne, een ballonkroon, pannenkoeken, een uitstap naar de brekende gletser, viskroketten en aardappelbollekes en een kiwitaart met kaarsjes. Het mooiste kado is de sneeuw en het ijs waar hij meer dan van geniet. Dus voor volgend jaar zullen we ons een sneeuwkanon aanschaffen om het op 4 juli te laten sneeuwen in Belgie. Of we komen gewoon terug natuurlijk.

……….fotos……..

We besluiten om hier nog een paar dagen te blijven. La ruptura is zo uitzonderlijk en dat willen we meemaken. De eigenares belt samen met ons naar Lan en na ongeveer 2 uur hebben we iemand aan de lijn die ons type ticket kent en onze vlucht wil verplaatsen naar de 8e juli. De volgende dag bellen we het autoverhuurkantoor en het verlengen van de autohuur is geen enkel probleem.

We rijden dan ook met hoge verwachting naar de gletsjer. Het water van het meer heeft zich inderdaad met veel lawaai een weg gebaand onder het ijs en er is een klein brugje te zien. Het ijs kraakt, dondert en wordt door het snelstromende water meegetrokken. We zijn niet langer alleen, de gletsjer tamtam en de lokale televisie doen hun werk. De mensen van de stad willen dit ook zien. De volgende dagen wordt het drukker en drukker. Dag 3 en als we bij de ingang van het park komen, sneeuwt het zachtjes. Maar hoe verder we rijden, hoe harder het sneeuwt. Jarre's geluk wordt nog groter. Hoe dik ligt de sneeuw nu, gaat er nog veel vallen, mag ik in de sneeuw spelen, …… Gelukkig hebben we spijkerbanden (zijn hier ook verplicht deze tijd van het jaar, of kettingen, we zien dan ook autos van de jaren 60, 70 met rammelende sneeuwbanden aan 20 per uur naar de gletsjer rijden, echt iedereen hier wil la ruptura zien.)