meer perito moreno, puerto varas en Bariloche

Het is koud, heel koud, de wind blaast de sneeuw vanop de gletsjer recht in ons gezicht. Maar we genieten van het moois dat moeder natuur ons hier laat zien. De poort is nog groter geworden, het water stroomt met nog meer lawaai van de ene kant naar de andere, grote brokken ijs vallen naar beneden, de hele gletsjer kraakt en dondert. Nu zijn de kleuren van het ijs en het water weer heel anders. Jisse stapt op en neer in de sneeuw onder het goedkeurend oog van alle Argentijnen. Onze kinderen worden hier voortdurend op hun bolleke geaaid, er wordt naar hen gelachen en Jisse lacht vrolijk terug. En ook haar ola klinkt luid en blij als wedergroet, tot groot jolijt van haar publiek. Nika en Jisse gaan iets vroeger naar de cafetaria voor een warme choco en voelen zich even alsof ze aan de skipiste zitten. Thuis spelen de kinderen, Jarre plakt slingers, we steken zijn piratenboot verder in elkaar, bingo-en (Jarre wint, Nika verliest), genieten van ons huisje en het gezellig samenzijn.

De laatste dag aan de gletsjer regent het, hard, veel en het stopt niet. De poort is nog groter geworden, er is nu echt een brug maar het ziet er niet naar uit dat we de ruptura zullen meemaken. Maar we zijn blij dat w hier langer gebleven zijn. Op de site van de lokale televisie zijn er beelden te zien en ook CNN had er berichtje over.

7 juli wordt een rijdag. We moeten de jeep nl afleveren rond 15 u. Dat betekent op tijd vertrekken in Calafate. Om 7 u gaat de wekker, om 8 u zitten we in de auto. Het ziet er goed uit, zacht, droog, de wegen liggen vrij……. Zo lijkt het althans want na 20 min rijden, zitten we in een echte sneeuwstorm. Voor ons rijdt nog een jeep en we volgen zijn spoor. Als hij aan de kant gaat staan nemen we de leiding over (net als in de koers zullen we om beurt op kop rijden). Nergens een orientatiepunt, alleen het niveauverschil van de berm. Maar we volgen het en als het rond 9.15 u begint te schemeren en we een tegenligger tegenkomen, stuift de medekoploper vooruit. Nu moeten we alleen verder maar met dat ene spoor lukt hrt goed. Toch zijn we heel content als de baan er altijd beter bij gaat liggen totdat we weer op een sneeuwvrije baan rijden. In Punta Arenas is het nog kouder, het vriest hier hard, de wind snijdt en wij bibberen zonder onze lange onderbroek. We logeren er in een klein appartementje dat kwa sfeer recht uit een van de filmpjes die Martin heylen in Siberie maakte, deed denken.

Nog een ochtend in Punta Arenas rondwandelen, taxi in en vliegtuig op. Of toch bijna want weer heeft onze vlucht vertraging. Bij aankomst in Puerto Montt stappen we in de taxi met bestemming Puerto Varas. Eenmaal daar stapt de taxichauffeur verschillende keren uit om de weg te vragen, vreemd maar de meter loopt niet, het bedrag voor de rit ligt vast. Uiteindelijk beslissen we om de zoektocht te staken en te stoppen bij een hospedaje die we vanuit de auto zagen. Een van de beste beslissingen kwa logement. Maurice en zijn zweedse vrouw runnen hier een heel mooi, net hostal. We slapen in een kamer met dubbelbed en stapelbed maar het wordt nog beter als Maurice ons de 'geheime' kamer laat zien. Een klein deurtje leidt naar een zolderkamertje onder het dak met nog eens 2 bedden. Dit vinden de kinderen fantastisch. We slapen er heerlijk, de beste bedden tot nu. Heel het gelijkvloers is gemeenschappelijk, een grote eetkamer, living en volledig uitgeruste keuken (met gebruik van kruiden, olie en alles wat je veel gebruikt bij het koken maar niet koopt als je zoals ons rondtrekt). Hospedaje Kompass del Sur is dan ook meer dan een aanrader. De eerste dag wandelen we een beetje rond aan het meer en hebben er een schitterend zicht op de Osorno vulkaan, zo eentje vanuit de boekskes met een echte kegeltop. De volgende dag zien we niet veel meer, het regent en blijkbaar kan het hier weken aan een stuk regenen. Pech dat we net een boottocht hebben geboekt om al die schoon bergen te zien. We zien veel grijze wolken maar de gids kent zijn lesje goed en blijft praten over al die mooie zichten waar we nu van kunnen genieten. In Puella, een dorpje midden in de Andes picknicken we in het enige hotel zo dicht mogelijk bij die ene kachel die het hele gebouw moet opwarmen. We bibberen en zijn blij als we terug in ons hospedaje zijn.

Vandaag deden we de eerste maal een lang traject met de befaamde argentijnse bussen. De verhalen kloppen, beenruimte zoals vliegen in eerste klas, zetels die tot een half bed naar achter kunnen, een uitklapbeenbankje en een drankje met een brownie als snack tussendoor. We logeren in het Patanukhostel, een chaotische organisatie maar supervriendelijk en toffe gemeenschappelijke ruimtes met een schitterend zicht op het meer.