Het was een lange rit van Salta naar Posadas waar we weer een auto huurden. Van Posadas rijden we inmiddellijk door naar San Ignacio, een dorpje waar we de ruines van een oud jezuiten/guarini indianen dorp bezoeken. De jezuiten bouwden hier samen met de indianen een hele gemeenschap van zo een 30 dorpen met het volle respect voor de guarini cultuur. Deze dorpen en hun bewoners werden politiek en economisch te sterk en werden dus belegerd en verdreven door de spaanse bezetter. Nu zijn deze dorpen ruines waarvan die in San Ignacio het best bewaard is gebleven. We genieten er ook van het strandje aan de rivier en babbelen er met een koppel nederlanders die al 4 maanden onderweg zijn met een op maat gemaakte 4WD mobilehome en niet van plan zijn terug te keren naar Nederland. Toffe mensen die eerder al een reis van 2.5 jaar maakten. Na San Ignacio rijden we terug naar Posadas om er de bus naar Iguazu te nemen. Hier blijven we 5 nachten. Logeren doen we eerst in een hostel maar ook hier weer te duur voor wat je krijgt, De 3de dag vinden we een appartementje voor minder geld en we kunnen er zelf koken. Iets wat de buiken apprecieren na een mindere vismaaltijd. De watervallen zijn indrukwekkend. De eerste dag gaan we naar el gargante del diabolo en wandelen over een heel lange brug tussen de mooiste vlinders tot aan de top van de waterval. We worden nat met regenjasjes. De uppertrail is een toffe wandeling langsheen de volledige watervallen. Het is een weekdag en het is druk, zeer druk, iets wat we niet meer gewoon zijn.In het weekend is het rustiger en dat merkten we al eerder, de dagtours zijn hier blijkbaar vooral in de week en minder in het weekend. De 2de dag doen we de lowertrail en worden nog natter. Vooral Yvan en Jarre die een bootrit tot aan en onder de waterval doen. Jarre vond het fantastisch. De 3de dag blijven we thuis vanwege buikperikelen. Maar dag 4 trekken we naar de Braziliaanse kant van de watervallen, veel bussen en aanschuiven aan douanes maar onze braziliestempel staat nu ook in ons paspoort en het zicht op de watervallen is vanaf hier ook heel mooi.
Van Iguazu vliegen we naar Buenos Aires en hier hebben we onze accomodatie al geboekt. Casa Vaiven is een mooie loft met 5 kamers. Wij logeren er in het appartementje en de kinderen vinden de gemeenschappelijke ruimte ook fantastisch, die is groot genoeg om voluit te lopen en rond te crossen. We komen aan op een zondag en dan is in San Telmo, de wijk van het hotelletje, altijd markt en wat voor 1. Het is er heerlijk rondlopen en we worden er getracteerd op een prachtige tangoshow. Wij genieten van de muziek, de dans en de heerlijke sfeer op de plaza. We verschieten wel van de prizen in de restaurants, zo duur zijn we niet meer gewoon (en dan is het nog een stuk goedkoper dan in Belgie). De volgende dag zitten we veel op bus 10 en trekken naar het recoleta kerkhof waar Eva Perron begraven ligt. Na een late lunch en spelen op 1 van de vele plazas in BA keren we huiswaarts. Buenos AIres is een drukke stad met veel verkeer, autos en bussen. Vooral deze laatste zorgen voor overlast in de vorm van stank, hier nog geen filters ed maar vieze stinkende uitlaatgassen die zowel in en naast de bus hinderen. Plaza de Mayo, zonder dwaze moeders en de straten errond doen we de volgende dag. De dwaze moeders hebben nu een kantoor/koffiehuis waar ze verder vechten voor de rechten van de mens. De verdwenen zonen blijven actueel.
De nieuwe wijk Puero Madero is tof om te wandelen, hier geen bussen en verkeer maar mooi aangelegde kades naast het water. Veel te dure terrassen en restaurants maar een dessertje in de zon met zicht op water is altijd plezant! We doen ook nog eens San Telmo en vinden het de leukste wijk van BA, gezellige straatjes, leuke winkels, cafes,....
La Boca is heel toeristisch. Het zijn mooie gekleurde huisjes maar je krijgt weinig kans om er naar te kijken. Voortdurend word je aangesproken op een heel dwingende manier door showrestaurant mensen. Zeer vervelend en het maakt de wijk een heel pak minder aantrekkelijk. We zien er ook een dubbelganger van Maradonna en mindere tango. Geef ons dan maar het Maalba, een museum voor hedendaagse Latijns Amerikaanse kunst waar de kinderen verbaasd staan te kijken naar een vis in een speciaal aquarium, een gek krokodillenbeeld dat een mevrouw opeet, een gekke vogel gemaakt van stro, een druppel water waarin druppels water omhoog broebelen enz.... Een tof klein museum, echt de moeite! Ook hier worden we aangesproken over onze taal en krijgen de kinderen heel wat aaien over hun bolleke.
Onze laatste dag flaneren we op Florida, de grote winkelstraat, gaan we tenedor libreën (jawel het is nu ook een ww) en spelen de kinderen in verschillende kinderwinkels van het shoppingcentre midden in de stad. En dan is het tijd om in te pakken voor de grote oversteek naar Europa. Het is nu echt bijna gedaan. Iberia is op tijd en onze bagage arriveert maar kwa vliegtuigen en comfort is het niet zo geweldig. Tenerife is warm en dat vinden we zalig. We huren er een auto en rijden onmiddelijk naar de hoofdstad waar we een hotel voor 1 nacht vinden. Santa Cruz is niet de mooiste stad maar er is een heel toffe sfeer en een prachtig aangelegd park met minilagune en fijne speeltuin. Hier zijn er vooral spaanse toeristen en dus geen massatoerisme. Dat merken we ook in San Andres een dorpje iets verder aan playa Teresitas. We zouden er graag logeren maar er is gewoon niks. Via de mensen van een klein boekingskantoortje vinden we iets in de buurt van Los Realejos. Een casa in een finca met zicht op zee, zwembad en gebruik van groenten en fruit tuin, voor ons een klein paradijsje. Het is hier wel meer bebouwd maar bijna geen hoogbouw. Het is hier voor ons alleen strand, zee, zwembad en niks anders. We gaan nog wel naar de Teide die we soms zien maar soms ook niet. Er willen hier wel eens wolken voorbijschuiven.
En binnen een paar dagen zijn we terug thuis. Raar en met zeer gemengde gevoelens. Natuurlijk willen we terug naar huis maar de afgelopen 5 maanden waren zeer bijzonder. Het reizen op zich, het leven volgens de eigen klok maar vooral het met ons 4en genieten van dit alles is iets wat we altijd met ons mee zullen dragen. En als we dus al eens met ons hoofd in de wolken lopen dan zitten we waarschijnlijk weer even in Parry Beach, of bij de walvissen in Kaikoura, of in het sneeuwlandschap van Torres del Paine, of in de bergen rond Salta, of, of, of,..........
nog meer fotos
er staan nog enkele fotos van langer geleden op http://www.flickr.com/photos/11938291@N02/
salta en omgeving
Ook nog even zeggen dat je op de website van het reizigersnetwerk (link rechtsonder aan blog)nu een link vindt naar hun avondvullend programma van 30 augustus waar je met langweg reizigers kan babbelen. Wij zullen er ook zijn.
Salta, tilcara, salinas grande,s cafayate, cachi en terug naar Salta
We vinden Salta een toffe stad en genieten van de terrasjes, de vrolijke sfeer ook al is het er eventjes fris en bewolkt. Slapen doen we bij Elena, ontbijten in de cafetaria van het Maam (museum voor archeologie) en lunchen er in Las Amistades, de plaatselijke tenedor libre voor 4 euro per persoon en Jarre halve prijs (voor ons een echte zaligheid want het aanbod aan groenten is er zeer groot en in een land waar er meestal papas fritas bij het vlees wordt gegeven , een welkome verandering). Het Maam is een klein maar zeer fijn museum waar je 1 van de 3 gemumificeerde kinderen die ze hier in 1999 opgroeven kan bekijken. Jarre is enorm geboeid door het offerverhaal dat erachter zit en daarna spelen Jarre en Jisse archeoloogje in het park. De parkwachter zal blij geweest zijn met de put in de berm. We nemen er ook de kabelbaan naar de cerro Bernardo en hebben een prachtig zicht over Salta. De bergen in de verte zijn spijtig genoeg gehuld in mist. De kinderen spelen er in de speeltuin, kruipen er over muurtjes en vinden de aangelegde watervallentuin prachtig.
In Salta huren we een auto om de verschillende Quebradas (bergen en canyons) te ontdekken. Een eerste stop in het Caleligula park, een regenwoud met unieke fauna en flora, houden we kort. We worden er aangevallen door alles wat prikt en bijt en komen er een belgisch gezin tegen. De jongste zoon waren ze even kwijt en Yvan gaat de zoekende vader met de auto halen. (we komen ze later nog eens tegen in humahuaca) Jisse slaapt dus besluiten we verder te rijden tot in Jujuy voor een slaapstop. Vandaar is het een korte rit tot in Tilcara, een bergdorp op 2500 m hoogte. We logeren er in een cabana met haardvuur en zullen er 3 nachten blijven. Jarre begint onmiddellijk aan de decoratie met tekeningen en knexslingers. Het zicht vanuit onze woonkamer is schitterend, het weer ook. We wandelen in het dorp, eten er en bellen met het thuisfront. We gaan meer en meer s'middags op restaurant. Jarre en Jisse wennen niet echt aan de late argentijnse uren. Meestal openen restaurants rond 8 a 8.30 u. We wandelen naar het Pukara fort met 2 zeer vermoeide kinderen maar dat is snel vergeten in de wirwar van steegjes en huisjes. Ze spelen er en wij genieten van hen en de schitterende omgeving. We komen er een bus vol belgen en nederlanders tegen die we onderweg ook al tegenkwamen. Bij zonsondergang zijn we terug in de cabana. We hoorden deze morgen al luide knallen en nu nog meer. Er is blijkbaar een fiesta van de caballo en de knallen maken plaats voor muziek. De plaatselijke fanfare (maar dan met instrumenten van hier) komt voorbij, een paar mannen dragen een mariabeeld, kinderen lopen op en neer, heel mooi……Iets later vallen de kinderen in slaap bij een knetterend haardvuur. Yvan trekt nog naar de fiesta, de stoet komt nog eens voorbij en we horen de muziek tot laat……Jisse ademt moeilijk en hoest, een voorbode voor meer
Jawel de volgende ochtend heeft ze koorts en een droge hoest, de hoogte? Een suppo (de meegebrachte apotheek wordt de eerste keer gebruikt) werkt snel en we rijden naar het iets noordelijker gelegen Humahuaca. De bergen, de kleuren, de zon maken dit een prachtige rit. Rijden in Argentinie, weg van de steden, is zalig. De autos die hier rijden bijna stuk voor stuk museumstukken. Jarre vindt de geitjes die hier nog veel rijden geweldig en dat mama daar mee heeft leren rijden ook. Wij vinden de peugeots, renaults, simcatjes uit lang vervlogen tijden al even mooi. Sommige bussen, pickups enz…. vallen hier bijna letterlijk uiteen maar ze rijden. Hoe mooi is een koppel 80ers dat rondrijdt in hun minstens 40 jaar geleden gekochte geel geitje. Humahuaca is een heel toeristisch dorp. We kopen er aardbeitjes (we hebben die van opa linden gemist dit jaar maar deze komen ook uit n'een echten hof!) op de 'echte' plaatselijke markt aan de rand van het dorp. Het dorpje is mooi maar bijna elk huisje is een souvenirwinkeltje en je wordt er heel de tijd aangesproken door verkopers. Sommige mensen vinden dit vervelend maar we worden niet aangeklampt en het is hier goed te begrijpen dat de plaatselijke bevolking, indianen, een cent probeert te verdienen met de verkoop van hun handwerk. Jisse valt terug plat dus tijd om naar huis te gaan. We rijden nog even de bergen in op een gravelweg op zoek naar een dorpje. Het blijkt volledig verlaten, waarschijnlijk zijn alle bewoners in Humahuaca.
De weg naar de Salinas Grande is onvoorstelbaar mooi. We weten het, we blijven maar in superlatieven praten maar dit is echt zo zo overweldigend. De weg slingert zich omhoog tussen canyons, roestrode, oranje, grijsgroene bergen met hier en daar een adobe dorpje. Terwijl we slingeren, wiebelt Jarre's tand en hoera met zicht op de salinas is hij zijn eerste tand kwijt, letterlijk dan want hij laat hem vallen tussen hoop kiezeltjes die allemaal op tanden lijken. De salinas , een indrukwekkend grote zoutvlakte en het zicht op de bergen errond is spectaculair. De kinderen spelen volop op een zoutberg, ma en pa proberen allerlei optische fototoestanden te trekken. We laten ons hier op meer dan 4000 m hoogte vangen door de zon. (Vooral Yvan blijkt bij thuiskomst goed verbrand) Bij het terugrijden wordt Jisse zeer bleek en moet alles maar dan ook echt alles eruit. Ze is een klein slap mensje. In Tilcara krijgt ze weer een beetje kleur. We zoeken er een restaurant dat al open is en komen zo in El Patio. Het menu is zeer belovend. Jisse eet rijst, Jarre lamaschnitzel, Nika gevulde lama met pompoenpuree en Yvan een lamastoofpotje met appelsien, allemaal even heerlijk en een welkome afwisseling met het accent op vlees keuken, een aanrader.
De rit naar Cafayate is lang vooral omdat we per ongeluk de 'touristdrive' , een kronkelend smal baantje, tot in Salta nemen. In Salta stoppen we aan onze restaurantfavoriet las amistades en met gevulde buiken rijden we door tot Cafayate. De rit ernaar is weeral een openmond gebeuren. De quebrada de las conchas is spectaculair en het licht van de late namiddag zon maakt het nog mooier. Jarre en Yvan klimmen er in de duivelskloof en na nog meer stops komen we aan el hospedaje, ons hotelletje voor de komende 2 nachten.
Cafayate is een klein mooi stadje met een levendige plaza maar is vooral gekend voor zijn verschillende bodegas. Het is hier dat de torronteswijn wordt gemaakt, een heerlijke witte wijn die we graag mee naar huis zouden nemen maar de rugzakken zijn te klein. De Argentijnse wijnen zijn zeer lekker en goedkoop. Voor een kleine 2 euro heb je hier op restaurant al een goed tafelwijntje, een fles wel te verstaan. Hier wordt trouwens bijna alle drank in literflessen besteld, een liter frisdrank kost 1,25 euro, een liter bier 1.50 euro, een liter huiswijn 2 euro,……We slenteren rond in het stadje en op de plaza huren we een fiets voor de kinderen, 4 pesos per uur . Voor nog geen euro crossen ze hier de plaza rond, echt genieten de eerste keer op de fiets na 4 maanden reizen. Yvan gaat ondertussen naar een show folclorico in een restaurantje en bezoekt nog een bodega. De kinderen spelen op de plaza. S' Avonds gaat Yvan op zoek naar empanadas. Jarre en Jisse vinden die ook lekker en we eten ze wel meer als broodmaaltijd. Beleg koel houden kunnen we niet echt dus zijn de empanadas of tostados een goede vervanger voor gewoon belegd brood.
Van Cafayate rijden we naar Cachi, een klein bergdorp aan de voet van een meer dan 6000 m hoge berg. De tocht ernaartoe is over gravel en we halen dus niet meer dan 40 km per uur maar dat is ook niet nodig. We rijden weer door een totaal ander spectaculair landschap. De Quebrada de los flechas is zeer speciaal. We picknicken op een prachtig plekje met een meer dan schitterend zicht. Jarre klimt en speelt en eet later iets in de auto. Cachi zelf is een lieflijk dorpje met een mooi dorpsplein en speeltuintje. We doen er enkele terrasjes en slenteren rond. Na het avondeten blijvven Yvan en Jarre in het restaurant voor een zapateo en bolleadores voorstelling. Ze komen laat thuis maar Jarre (en ook Yvan) heeft genoten.
De weg naar Salta is 1 van de drukste routes maar druk is hier relatief en de weg is dan ook echt wel 1 van de mooiste die we doen . Eerst rij je door een kaktuslandschap (parque national de cardones) en daarna is het weer klimmen tot meer dan 3000 m hoogte met vergezichten waarbij ver niet ver genoeg lijkt. We picknicken in de valle encantado en we besluiten dat encantado toch maar betoverd betekent en niet bezongen of alletwee natuurlijk. De condors cirkelen hoog boven ons, de kleuren en vormen van de bergen, en rotsen betoveren echt. De stilte is oorverdovend. Ja het noorden van Argentinie en Salta la linda (de schone) zullen ons meer dan bijblijven. Het is dus ook een beetje thuiskomen bij residencial Elena, de plaza, het maam, las amistades, de drukke straatjes, de leerwinkel waar we onmiddellijk achter de toonbank mogen, de mensen die vertragen om even naar ons te luisteren en dan lief lachend verder stappen, Jarre en Jisse die in het park opgravingen doen op zoek naar schatten, de mercado municipal, de als parkieten fluitende politie,…..
Salta, tilcara, salinas grande,s cafayate, cachi en terug naar Salta
We vinden Salta een toffe stad en genieten van de terrasjes, de vrolijke sfeer ook al is het er eventjes fris en bewolkt. Slapen doen we bij Elena, ontbijten in de cafetaria van het Maam (museum voor archeologie) en lunchen er in Las Amistades, de plaatselijke tenedor libre voor 4 euro per persoon en Jarre halve prijs (voor ons een echte zaligheid want het aanbod aan groenten is er zeer groot en in een land waar er meestal papas fritas bij het vlees wordt gegeven , een welkome verandering). Het Maam is een klein maar zeer fijn museum waar je 1 van de 3 gemumificeerde kinderen die ze hier in 1999 opgroeven kan bekijken. Jarre is enorm geboeid door het offerverhaal dat erachter zit en daarna spelen Jarre en Jisse archeoloogje in het park. De parkwachter zal blij geweest zijn met de put in de berm. We nemen er ook de kabelbaan naar de cerro Bernardo en hebben een prachtig zicht over Salta. De bergen in de verte zijn spijtig genoeg gehuld in mist. De kinderen spelen er in de speeltuin, kruipen er over muurtjes en vinden de aangelegde watervallentuin prachtig.
In Salta huren we een auto om de verschillende Quebradas (bergen en canyons) te ontdekken. Een eerste stop in het Caleligula park, een regenwoud met unieke fauna en flora, houden we kort. We worden er aangevallen door alles wat prikt en bijt en komen er een belgisch gezin tegen. De jongste zoon waren ze even kwijt en Yvan gaat de zoekende vader met de auto halen. (we komen ze later nog eens tegen in humahuaca) Jisse slaapt dus besluiten we verder te rijden tot in Jujuy voor een slaapstop. Vandaar is het een korte rit tot in Tilcara, een bergdorp op 2500 m hoogte. We logeren er in een cabana met haardvuur en zullen er 3 nachten blijven. Jarre begint onmiddellijk aan de decoratie met tekeningen en knexslingers. Het zicht vanuit onze woonkamer is schitterend, het weer ook. We wandelen in het dorp, eten er en bellen met het thuisfront. We gaan meer en meer s'middags op restaurant. Jarre en Jisse wennen niet echt aan de late argentijnse uren. Meestal openen restaurants rond 8 a 8.30 u. We wandelen naar het Pukara fort met 2 zeer vermoeide kinderen maar dat is snel vergeten in de wirwar van steegjes en huisjes. Ze spelen er en wij genieten van hen en de schitterende omgeving. We komen er een bus vol belgen en nederlanders tegen die we onderweg ook al tegenkwamen. Bij zonsondergang zijn we terug in de cabana. We hoorden deze morgen al luide knallen en nu nog meer. Er is blijkbaar een fiesta van de caballo en de knallen maken plaats voor muziek. De plaatselijke fanfare (maar dan met instrumenten van hier) komt voorbij, een paar mannen dragen een mariabeeld, kinderen lopen op en neer, heel mooi……Iets later vallen de kinderen in slaap bij een knetterend haardvuur. Yvan trekt nog naar de fiesta, de stoet komt nog eens voorbij en we horen de muziek tot laat……Jisse ademt moeilijk en hoest, een voorbode voor meer
Jawel de volgende ochtend heeft ze koorts en een droge hoest, de hoogte? Een suppo (de meegebrachte apotheek wordt de eerste keer gebruikt) werkt snel en we rijden naar het iets noordelijker gelegen Humahuaca. De bergen, de kleuren, de zon maken dit een prachtige rit. Rijden in Argentinie, weg van de steden, is zalig. De autos die hier rijden bijna stuk voor stuk museumstukken. Jarre vindt de geitjes die hier nog veel rijden geweldig en dat mama daar mee heeft leren rijden ook. Wij vinden de peugeots, renaults, simcatjes uit lang vervlogen tijden al even mooi. Sommige bussen, pickups enz…. vallen hier bijna letterlijk uiteen maar ze rijden. Hoe mooi is een koppel 80ers dat rondrijdt in hun minstens 40 jaar geleden gekochte geel geitje. Humahuaca is een heel toeristisch dorp. We kopen er aardbeitjes (we hebben die van opa linden gemist dit jaar maar deze komen ook uit n'een echten hof!) op de 'echte' plaatselijke markt aan de rand van het dorp. Het dorpje is mooi maar bijna elk huisje is een souvenirwinkeltje en je wordt er heel de tijd aangesproken door verkopers. Sommige mensen vinden dit vervelend maar we worden niet aangeklampt en het is hier goed te begrijpen dat de plaatselijke bevolking, indianen, een cent probeert te verdienen met de verkoop van hun handwerk. Jisse valt terug plat dus tijd om naar huis te gaan. We rijden nog even de bergen in op een gravelweg op zoek naar een dorpje. Het blijkt volledig verlaten, waarschijnlijk zijn alle bewoners in Humahuaca.
De weg naar de Salinas Grande is onvoorstelbaar mooi. We weten het, we blijven maar in superlatieven praten maar dit is echt zo zo overweldigend. De weg slingert zich omhoog tussen canyons, roestrode, oranje, grijsgroene bergen met hier en daar een adobe dorpje. Terwijl we slingeren, wiebelt Jarre's tand en hoera met zicht op de salinas is hij zijn eerste tand kwijt, letterlijk dan want hij laat hem vallen tussen hoop kiezeltjes die allemaal op tanden lijken. De salinas , een indrukwekkend grote zoutvlakte en het zicht op de bergen errond is spectaculair. De kinderen spelen volop op een zoutberg, ma en pa proberen allerlei optische fototoestanden te trekken. We laten ons hier op meer dan 4000 m hoogte vangen door de zon. (Vooral Yvan blijkt bij thuiskomst goed verbrand) Bij het terugrijden wordt Jisse zeer bleek en moet alles maar dan ook echt alles eruit. Ze is een klein slap mensje. In Tilcara krijgt ze weer een beetje kleur. We zoeken er een restaurant dat al open is en komen zo in El Patio. Het menu is zeer belovend. Jisse eet rijst, Jarre lamaschnitzel, Nika gevulde lama met pompoenpuree en Yvan een lamastoofpotje met appelsien, allemaal even heerlijk en een welkome afwisseling met het accent op vlees keuken, een aanrader.
De rit naar Cafayate is lang vooral omdat we per ongeluk de 'touristdrive' , een kronkelend smal baantje, tot in Salta nemen. In Salta stoppen we aan onze restaurantfavoriet las amistades en met gevulde buiken rijden we door tot Cafayate. De rit ernaar is weeral een openmond gebeuren. De quebrada de las conchas is spectaculair en het licht van de late namiddag zon maakt het nog mooier. Jarre en Yvan klimmen er in de duivelskloof en na nog meer stops komen we aan el hospedaje, ons hotelletje voor de komende 2 nachten.
Cafayate is een klein mooi stadje met een levendige plaza maar is vooral gekend voor zijn verschillende bodegas. Het is hier dat de torronteswijn wordt gemaakt, een heerlijke witte wijn die we graag mee naar huis zouden nemen maar de rugzakken zijn te klein. De Argentijnse wijnen zijn zeer lekker en goedkoop. Voor een kleine 2 euro heb je hier op restaurant al een goed tafelwijntje, een fles wel te verstaan. Hier wordt trouwens bijna alle drank in literflessen besteld, een liter frisdrank kost 1,25 euro, een liter bier 1.50 euro, een liter huiswijn 2 euro,……We slenteren rond in het stadje en op de plaza huren we een fiets voor de kinderen, 4 pesos per uur . Voor nog geen euro crossen ze hier de plaza rond, echt genieten de eerste keer op de fiets na 4 maanden reizen. Yvan gaat ondertussen naar een show folclorico in een restaurantje en bezoekt nog een bodega. De kinderen spelen op de plaza. S' Avonds gaat Yvan op zoek naar empanadas. Jarre en Jisse vinden die ook lekker en we eten ze wel meer als broodmaaltijd. Beleg koel houden kunnen we niet echt dus zijn de empanadas of tostados een goede vervanger voor gewoon belegd brood.
Van Cafayate rijden we naar Cachi, een klein bergdorp aan de voet van een meer dan 6000 m hoge berg. De tocht ernaartoe is over gravel en we halen dus niet meer dan 40 km per uur maar dat is ook niet nodig. We rijden weer door een totaal ander spectaculair landschap. De Quebrada de los flechas is zeer speciaal. We picknicken op een prachtig plekje met een meer dan schitterend zicht. Jarre klimt en speelt en eet later iets in de auto. Cachi zelf is een lieflijk dorpje met een mooi dorpsplein en speeltuintje. We doen er enkele terrasjes en slenteren rond. Na het avondeten blijvven Yvan en Jarre in het restaurant voor een zapateo en bolleadores voorstelling. Ze komen laat thuis maar Jarre (en ook Yvan) heeft genoten.
De weg naar Salta is 1 van de drukste routes maar druk is hier relatief en de weg is dan ook echt wel 1 van de mooiste die we doen . Eerst rij je door een kaktuslandschap (parque national de cardones) en daarna is het weer klimmen tot meer dan 3000 m hoogte met vergezichten waarbij ver niet ver genoeg lijkt. We picknicken in de valle encantado en we besluiten dat encantado toch maar betoverd betekent en niet bezongen of alletwee natuurlijk. De condors cirkelen hoog boven ons, de kleuren en vormen van de bergen, en rotsen betoveren echt. De stilte is oorverdovend. Ja het noorden van Argentinie en Salta la linda (de schone) zullen ons meer dan bijblijven. Het is dus ook een beetje thuiskomen bij residencial Elena, de plaza, het maam, las amistades, de drukke straatjes, de leerwinkel waar we onmiddellijk achter de toonbank mogen, de mensen die vertragen om even naar ons te luisteren en dan lief lachend verder stappen, Jarre en Jisse die in het park opgravingen doen op zoek naar schatten, de mercado municipal, de als parkieten fluitende politie,…..
Abonneren op:
Posts (Atom)
