Bariloche, Neuquen, Mendoza, San Agustin de valle fertil

In Bariloche regende het bij aankomst en bij vertrek. Toch gaan we onze eerste dag naar Cerro Cathedral, het grootste skigebied in Argentinie. Er ligt nog sneeuw van de voorbije dagen. Gelukkig want Jarre is niet te houden. We regelen een priveles met skigerief en samen met de canadese monitor frissen Jarre en Yvan hun skikunsten op. Heel de tijd regent het maar het kan Jarre niet deren. Hij geniet meer dan meer. S' Middags lunchen we in de mall (ja die zijn hier ook) en daarna zoeken Jarre en Yvan terug hogere oorden op. Er staan heelder bendes aan te schuiven aan de enige zetellift die open is. Er zijn hier veel jongeren op skikamp en die hebben allemaal skipakken van de organisatie aan, oranje, blauwe, grijze, zwarte bendes die zingend en dansend aanschuiven. Gelukkig mogen de individuelen apart aanschuiven met voorrang. En haleluja het regent niet meer. Het skieen is dus veel toffer en ook het rondlummelen in het skistadje is voor Jisse en Nika heel wat aangenamer. Een heerlijk vermoeiende dag en slapen is dan ook geen probleem. Alleen ons Jisse is veel te vroeg wakker. De 2de dag kan er spijtig genoeg niet meer geskied worden. Het regent, regent, regent, regent dat het giet. Veel kan je hier dan niet doen. Het meer en de omringende bergen zijn gehuld in wolken. We babbelen met een ouder Australisch koppel dat 2 maanden zal rondtrekken in Zuid Amerika, we regelen de busrit naar mendoza via Neuquen, eten in een parilla, lopen wat rond, spelen in het hostel. De volgende dag meer van hetzelfde weer. We pakken in want moeten van kamer veranderen, Jarre en Yvan gaan schaatsen en Jarre schuift al snel over het ijs zonder zich aan de reling vast te houden. Het hostel dat we eerst tof vonden, gaan we anders bekijken. Het is duidelijk dat ze niet gericht zijn op gezinnen met kinderen. We vermoeden dan ook dat er binnenkort geen gezinnen meer zullen logeren. Net zoals het hostal El bolsa del deportes dat als hoogtepunt van logement wordt beschreven door een ander vlaams gezin. We belden ernaar vanuit Puerto Varas en kregen te horen dat ze geen gezinnen toelaten. Spijtig want hostels hebben vaak toffe gemeenschappelijke ruimtes waar de kinderen wat kunnen spelen en wij wat kunnen babbelen met andere reizigers. In Patanuk praatten we met een londens koppel dat juist begonnen is aan een reis van 6 maanden. Al snel zijn we een paar uur aan het babbelen en komt er van het vroeg naar bed gaan niet veel in huis.

Dinsdag 15 juli, we bellen een taxi en zijn blij, het is een grote zonder gastank maar de chauffeur is niet van de sympatiekste. Hij belt een 2de taxi en Yvan en de buggy moeten daar mee mee. Hij was erg onvriendlijk en maakte duidelijk dat we anders een ander bedrijf mochten bellen. Maar daar hebben we geen tijd voor, onze bus vertrekt en we werden verteld dat de Argentijnse bussen altijd stipt op hun uur vertrekken. Ja, 't zal wel maar toch niet als wij meereizen. 2 uur later komt onze bus naar Neuquen eraan. Net op tijd hebben we onze aansluiting met de bus naar Mendoza. Deze bus vertrekt stipt op tijd. We rijden in camaklasse hebben leren zetels, spelen een spelletje bingo met de andere passagiers en de steward als bingoman, krijgen er een warme maaltijd en proberen daarna te slapen. Jarre en Yvan slapen snel. Jisse besloot om niet in de bus te slapen maar valt rond 20 na 12 dan toch in slaap. We worden gewekt door de luide wekker van een medepassagier, hijzelf wordt niet wakker en dat vervelende ding loopt om de 5 min af. Dan nog een ontbijt van koekjes en we zijn in Mendoza. En dan jawel we hebben iets met vervoer deze reis. Onze bagage is weer eens doorweekt en het madammeke van andesmar is niet van de sympathiekste. We bellen met de klantendienst en die stuurt ons naar een ander kantoortje in hetzelfde busstation want daar kent ze iemand die ons wel zal helpen. We mogen onze kleren op hun kosten naar de wasserij brengen. Gelukkig hebben we een grote hotelkamer waar we onmiddellijk in kunnen. Na een verfrissende douche trekken we Mendoza in. Zalig om in tshirt rond te lopen, ook al zijn we de enige en dus overduidelijk toeristen. Mendoza is een heel aangename stad met heel veel groen en toffe pleinen en parken. We eten er de eerste keer in een tenedor libre (buffetrestaurant met een enorme verscheidenheid aan slaatjes, pasta, rijst, en natuurlijk de parilla, heerlijk geroosterd vlees dat wordt gebakken terwijl je wacht en je houdt best nog wat plaats over voor de lekkernijen van het dessertenbuffet. Dit allemaal voor 5 euro per volwassene, 2,5 euro voor Jarre en niks voor Jisse). Bedankt fam Eeckhout voor de tip! Dekinderen spelen samen met de argentijnen in een leuke speeltuin, we kijken er even naar een kindervoorstelling in het openluchttheatertje van het park. Vroeg ons bed in want de volgende dag hebben we weer heel wat bussen te doen. Eerst naar San Juan om dan door te reizen naar San agustin de valle fertil.

Tijdens de reis verandert het landschap en we denken terug aan Namibie en australie. Droge landschappen zover je kan zien en af en toe een lemen huisje. Dit is duidelijk een ander stuk Argentinie. Ook Jarre ziet dit en vraagt of de mensen hier arm zijn. In valle Fertil worden we opgewacht door de reisorganisator die trips naar het valle de luna park regelt. Ze regelen ook ons verblijf, een appartementje met tuin, hangmat en poes voor 80 pesos (nog geen 20 euro). Jarre en Jisse vinden het zalig en hebben het vaak over Fien en Marie en Voske, de buren met de hangmat. Degenen die Jisse panisch hebben meegemaakt als ze ook maar een dier hoorde, zullen verbaasd zijn. Ze laat zich gewillig fotograferen met de poes op haar buik in de hangmat. San Agustin de valle fertil is een dorp met zo een 7000 inwoners. De straten liggen er verlaten bij en het stof en de putten nemen er op vele plaatsen het asfalt over. Kinderen fietsen lachend rond, het is hier schoolvakantie en wij genieten van de traagheid van het leven.Valle de Luna is een prachtig park met droge dorre en heel stoffige maanlandschappen. We rijden er in kolonne (je mag niet alleen het park in) en kijken onze ogen uit. Hier vonden ze de oudste dinos ooit en dat spreekt tot de verbeelding. Stoffig maar content kruipen we in onze bedden.

De laatste dag, een dag vroeger want er zijn geen busplaatsen meer op zondag, gaat Yvan nog naar het Talampaya park, een rode canyon met mooie rotsformaties in grillige vormen. Hij vertrekt om 7.30 u. Nika en de kinderen blijven nog even in bed liggen. De rest van de dag wandelen ze rond, spelen in het parkje en doen ze inkopen in de supermarkt, vooral een grote ruimte met veel rekken waar alles zeer netjes en ver van elkaar ligt. Maar we vinden alles wat we nodig hebben. De kinderen spelen in de namiddag met de dochters van de eigenares en de huishoudster, Juliana van 8 en Andrea van 10. Mooi om zien hoe kinderen elkaar begrijpen met hun intonatie, gezichts en lichaamstaal. Met spijt moeten we weer vertrekken. De bus is op tijd en rammelt maar dat deert niet. Algauw worden we overstelpt met vragen van een 4tal 12 jarige meisjes, waar komen jullie vandaan, welke taal spreken jullie, hoe heten jullie, hoe vertaal je onze naam in het nederlands, hoe heet jullie president, waarop een gesprek over politiek wordt ingezet. Kristina, de moeder van Lourdes vertaalt mee en blijkt dat de vader een politicus en de governador van valle de luna is. We praten over onderwijs of liever vakantie en er wordt al snel geteld om te zien waar er meer vakantie is. Hun zomervakantie duurt 3 maanden en dat vinden ze toch wel belangrijk. Op momenten als deze zijn we blij dat we de taal een beetje spreken (vooral Yvan spreekt en Nika begrijpt het als er traag genoeg gesproken wordt). Bij aankomst wordt er vrolijk gewuifd naar Lourdes, Mikaela, Luciana en Sofie. Van Kristina krijgen we 2 dikke kussen.

En dan ja we kunnen moeilijk anders ,moeten we het weer over vervoer hebben want onze bus blijkt niet gereserveerd en na lang zoeken kunnen we mee tot La Rioja om dan om 4 u s' nachts over te stappen op een bus naar Tucuman. Daar zouden er dan wel meer bussen zijn naar Salta. Het moeilijke hier is een bus reserveren, dat kan nl niet telefonisch of via internet. Je moet naar een loket gaan maar je vindt niet van alle busmaatschappijen een loket in elke stad. Hoe we dan wel kunnen reserveren?……hmm dat gaat niet. Maar als we om 4 u uitstappen in la rioja, lijkt er niemand anders op te stappen. Kunnen we dan toch mee, even naar het loket en jawel er zijn nog plaatsen, begrijpe wie begrijpen kan. Dus rugzakken terug in de koffer en wij terug in de bus. Gelukkig vallen de kinderen terug in slaap. Ze stellen er zich geen vragen bij.

Na bijna 20 u bussen komen we aan in Salta. En samen met een vriendelijke taxichauffeur gaan we op zoek naar een hostal maar al snel blijkt dat het meeste vol zit. Er wordt hier nl het feest van de heilige Maria van de berg gevierd en dus is het druk. Na lang rondrijden vinden we een hotel voor 1 nacht en hopelijk is er morgen plaats bij Elena, een hostal met andaloesische binnenruimtes. We zetten alles af in het hotel en gaan op zoek naar een restaurant want buiten wat koekjes, het ontbijt op de bus, hebben we nog niks gegeten en het is al 4 u. Daarna trekken we het park in dat heerlijk leeft, overal wordt er gespeeld, er is een marktje, er zijn springkastelen, je kan er met een bal naar blikken sjotten, mooie gokarts worden toeterend rondgereden, overal worden er stukken zelfgebakken taart verkocht,……Iedereen geniet en wij genieten mee. We zijn nu echt wel in een heel ander en nieuw stuk Argentinie.

1 opmerking:

Anoniem zei

Alain was al eens in Argentinië en vond de natuur daar wonderbaarlijk, de mensen vriendelijk en de resto's goedkoop met enorme lappen vlees.Hij was daar wel hoofdzakelijk bij kennissen gelogeerd.
Mooi om te zien hoe Jarre en Jisse zich zo goed aanpassen.
Marthe