het rode midden

De vlucht van Melbourne naar Alice Springs verliep heel vlot. Zoals altijd deed de piloot boemberdeboem, de gekke piloot (jisse haar woorden) bij het landen. Uitstappen deden we via een trap op de tarmac en het was heet, heel heet. Een gezellige luchthaven met een aangenaam cafeterras voor de vertrekkende passagiers.

Met de taxi naar het autoverhuurbedrijf waar een waterdispenser en een doos koekjes de kinderen bezig hield. Weer een grote auto en in orde kampeermateriaal. Alice Springs is een echte woestijnstad, een beetje leeg toen wij er waren en je merkt gewoon dat dit een zeer desolaat gebied is. Er is hier ook een grote community van aboriginals die er werken of hun kunst verkopen. Zij zijn de eigenaars van heel veel van de grond in Alice Springs, Uluru en Kata Tjuta maar toch heerst er een enorme dualiteit. Wij hebben echt het gevoel dat er hier een vorm van apartheid heerst. Zo is er nog steeds een apart schoolcurriculum voor aboriginal kinderen in aparte scholen, krijg je op tv rare spotjes te zien vb een aboriginal vrouw (in alledaagse westerse kledij) stapt met opgestoken propere handen naar haar baby met de tekst do not forget to wash your hands after you changed your babies diaper enz.... We spraken er al over met Joe en Ann wiens dochter een advocate is voor de stolen generation, een groep aboriginals die als kind gewoon weg gehaald zijn (zeer letterlijk de blanke man stapt binnen, neemt het kind, stapt in de auto en vertrekt) en in blanke gezinnen geplaatst werden. De regering wilde zo de aboriginals een "betere" opvoeding geven. Velen van hen werden echter mishandeld en misbruikt en zijn nu nog op zoek naar hun echte familie. Dit gebeurde tot in begin jaren 70. Het geeft ons stof tot nadenken en een andere kijk op dit prachtige land.

Alice Springs dus, een echte woestijnstad en onze camping een kleine oase met 2 zwembaden en een ploeterbad. En nog veel beter 2 springkussens, onder tentzeil in alle kleuren van de regenboog. Jarre was onder de indruk. Natuurlijk ook nog 2 gewone speeltuinen. 5 Dagen later logeerden we hier nog eens in een cabin en was er een free all you can eat pancake breakfast. De western mcdonnell ranges waar we een dag naartoe trokken waren mooi, vooral die ene gorge waar de naam ons even ontgaat en de kleine rotswallabie die zoals het hoort op de rotsen sprong. Toekomstige trouwers oefenden er hun ceremonie (westers) en wij vroegen ons af hoe ze dan al die vliegen te lijf gaan, de bruid heeft natuurlijk een sluier maar al de anderen.....? Want vliegen zijn er hier genoeg, meer dan genoeg en het vliegennetje waar Jisse induikt, kan ze heel goed gebruiken. Wij willen er ook allemaal 1!!!!! Jisse past zich langzaam aan aan die vliegen en begint niet meer te krijsen. We leren haar de armzwaaitechniek aan en het werkt.

Uluru, na 5 uur rijden door de woestijn en een korte picknick in 1 van die alles in 1 wegrestaurantjes, kunstgallerijtjes, camping, moteldingen rijden we recht naar die mooie grote rots. Ze staat er en hoe..... Pas de volgende dag zullen we ze van dichtbij bewonderen. Vroeg opstaan om samen met een hele groep anderen de opgaande zon op de rots te bewonderen. Van dichtbij is het niet meer een gewone rots maar een rots met veel hoeken en kanten waarin die verschillende spleten en gaten een zeer mooi verhaal vormen in de aboriginal cultuur. Uluru is de vrouwenrots en hier krijg je een deel van het verhaal te horen. Bij kata tjuta, de mannenrotsen, is het verhaal zo heilig, dat het alleen door ingewijden mag doorgegeven worden. Ook hier weer de vraag van de aboriginals om Uluru niet te beklimmen en toch kan het nog steeds. Die dag niet omdat er teveel wind was maar een domme toerist deed het toch, werd gepakt en kan nu een hoge boete betalen. In de namiddag verkoelen aan het zwembad en s'avonds toch niet naar de zonsondergang omdat het te bewolkt was. Kata tjuta maakt nog meer indruk op ons. Yvan gaat op pad voor de valley of the winds hike en is zeer enthoesiast. De fotos zijn inderdaad schitterend. Weer zwembad in de namiddag, voor iets anders is het te heet...en die avond kunnen we de zonsondergang wel bewonderen, alweer met vele anderen, gezellig met een glas (die anderen dan) en dekleuren zijn echt indrukwekkend. Onze laatste dag trekken we terug naar kata tjuta en komen er zowaar een kameel tegen. Tijdens ons wandelingetje komen we nog brusselaars tegen (de luide vive la belgique galmt nu nog na ....). Weeral prachtig en zo verrassend. Voor Jarre en Jisse een heel toffe wandeling met bruggen (met en zonder leuning) rotsen die als knikkers in het landschap verspreid liggen (welke reus heeft dat gedaan) en heel veel schaduw. In de namiddag weer zwembad en dan naar de zonsondergang aan een duneviewing ergens halverwege uluru en kata tjuta. We zijn er alleen en het is 1 van de mooiste momenten in dit park. zo 1 van die momenten waar alles klopt en we ons vree content voelen. Kata Tjuta voor ons, Uluru aan de andere kant, een zicht zo weids, de ondergaande zon en wij........... en de vliegen natuurlijk. Voor zij die naar hier reizen, het vliegennetje voor op je hoofd is geen toeristending, je hebt het hier echt nodig!!!!!


(even tussen haakjes: de nachten waren hier koud, heel koud. Zelfs met 3 fleece pulls, thermisch ondergoed, kousen aan bleven we hier bibberen. Jarre en Jisse hebben gelukkig hun eigen slaapzak mee en hebben de gehuurde als extra deken.)

Hopelijk kunnen we hier ooit nog eens van genieten. Wie weet, misschien wel zoals die grey nomads (65 plussers)die hier jaren (we spraken met mensen die al 2.5 jaar onderweg waren en nog eens zo lang hadden te gaan) rondtrekken.

Tot later

de fotos willen weer niet lukken

3 opmerkingen:

Anoniem zei

Dag Yvan, Nika en kids,

Jullie reisverhaal is echt boeiende lectuur. Over dat onderwijssysteem moet je me later alles vertellen. Er lijkt me alleszins nog werk aan de winkel op vlak van gelijke kansen.

Graag nog meer foto's. Het is tof om Jisse en Jarre te zien genieten van hun originele invulling van het jaar van de kleuter.

Hartelijke groet.

Patrick

Anoniem zei

Nika, Yvan, Jarre en Jisse,

Wat een avonturen! Alleen jammer van de koude nachten. Maar troost jullie, hier is de lente ook maar met horten en stoten aan het proberen ons Belgenlandje te veroveren. Geniet in elk geval van het rode zand (en probeer het niet allemaal uit jullie kleren te wassen, zodat er ook hier nog iets van overblijft). De vliegen mogen jullie ginder laten. Hier in huis zit er al 2 dagen 1 exemplaar en daar hebben we al genoeg van.
xxx,
Freya en co

Anoniem zei

Helaba allemaal,
Ja Yvan ,op een druiperige eerste mei denk ik wel eens aan jullie .Nu de vakantie nadert wel en het zal Guido zijn laatste jaar worden volgend schooljaar.Ken je niemand voor de opvolging?Jij misschien?
Veel vakantie plezier!
Gary en Myriam