sydney, laatste dagen australie

We zijn wel al zo een 4 dagen in Nieuw Zeeland maar toch nog even terugkijken naar onze laatste dagen Australie.

Sydney is een stad met een prachtige ligging aan het water. Het operahuis en de brug zorgen voor een toch wel bijzondere skyline. Ook hier is het drukker geworden en anders dan 10 jaar geleden. We logeren in Coogee beach, een half uurtje met de bus naar het centrum. De rit is voor Jarre en Jisse elke keer een feest. De eerste dag lopen we rond aan quai harbour, picknicken aan het operahuis en slenteren rond aan the rocks (een wijk waar veel waarhuizen staan en waar de eerste gevangenen toekwamen). We eten opgewarmde restjes in de hotelkamer.

De volgende dag gaan we 's morgens naar de queen victoria building, een statig shoppingcentre van de vorige eeuwwisseling, de klokken die er hangen zijn een echte attractie voor de kinderen. In de namiddag nemen we dan de ferry naar de taronga zoo, een must voor zij die sydney aandoen. De dieren en ook wij hebben een prachtig zicht op de skyline van sydney. Na aankomst met de boot is er ook nog een kabelbaan die je over de olifanten tot aan de ingang brengt, echt feest voor de kinderen. We zien er alle dieren die je ook bij ons in de dierentuin ziet alleen zijn er wat meer van de australische soort. Een vogelshow met zicht op sydney en muziek van Eels is mooi. Moe maar tevreden dobberen we in de kabelbaan en met de boot terug naar de overkant. Nika en de kinderen stappen er op de bus en Yvan gaat nog wat wandelen in de stad.

Dag 3 gaat Nika alleen op stap en gaat Yvan met Jarre en Jisse naar the powerhouse, een museum waar je op heel veel knopjes mag duwen en daarna ook nog als een echte bob de bouwer een huis kan bouwen en er is ook een trein en er is ook een kraan en je moet het dak ook maken. Het is duidelijk, Jarre en Jisse hebben genoten. Daarna trekken ze naar de speeltuin op darling harbour en doen een terrasje. Nika loopt rond om een 2dehandswinkel te vinden om evt onze tent te verkopen, slentert verder rond in de stad, doet een terrasje en gaat naar de kapper. De kapster is Iers en met 2 vriendinnen al bijna een jaar aan het reizen. Het was heel gemakkelijk voor haar om werk te vinden. Zij trekken binnenkort ook verder naar Nieuw Zeeland. Plezant om bij de kapper een reisbabbel te kunnen doen.

Zondag blijft Nika met de kinderen in Coogee Beach. Ze gaan naar de speeltuin met wiebelboot en waterspelletjes. Op het strand genieten de kinderen van het ploeteren en scheppen. Nika geniet van de zon. Yvan gaat ondertussen 2 musea bezoeken.

Voor we het goed en wel beseffen zitten onze 2 maanden Australie erop. Het was mooi, het was goed en we hebben vooral veel genoten van het land, de natuur en vooral van elkaar.

Australie, een land met heel veel tegenstellingen. Zo zijn er de vele parkjes, speeltuinen, aangelegde lagunes, de gratis barbeques, echt gericht op het sociale leven. Aan de andere kant is het een hele opgave om goed en wel een straat over te steken. Ze moeten wel stoppen aan een zebrapad maar als er geen zijn dan sta je daar met 2 kinderen aan de hand. Ze zullen echt niet stoppen met hun grote bakken (alleen in sydney gebeurde dit wel). Ook bij het bekijken van het nieuws, lezen van de krant merken we nog veel verschillen met ons belgenland. Vooral na het bekijken van een documentaire over kinderen met een zware mentale handicap weten we even niet meer waar we het hebben. Is dit een westers land. Het verhaal van de ouders die hun kind met op dat moment een matige mentale handicap in het ziekenhuis moeten achterlaten omdat ze niet meer weten wat doen is schrijnend en ze zijn niet alleen. Hun dochter heeft een degeneratieve hersenziekte en heeft een levensprognose van 12 jaar. De wet in New South Wales stelt dat alle kinderen in hun thuisomgeving moeten opgroeien tot ze 12 zijn. Daarna kunnen ze hulp krijgen. Dit meisje werd zeer labiel, had veel stemmingswisselingen en werd s' nachts onhandelbaar. Door haar achter te laten werd er verwaarlozing geconstateerd en werd ze onder de hoede van de staat geplaatst. De ouders kregen eerst wekelijks bezoekrecht en mochten haar nu al meenemen in het weekend. Tijdens die weekends bleek dat ze zeer zwaar gedrogeerd werd. De ouders filmden haar en mede door de documentaire kreeg ze nu een aangepaste dosis. Het achterlaten in ziekenhuizen gebeurt nog steeds. Ook het verhaal dat we in een tijdschrift lezen over een gezin met een jongen die cerebral palsy heeft en naar Engeland verhuist (het werk van de vader gaf hen die mogelijkheid)om de juiste begeleiding te vinden, lijkt raar in een anders zo op het gezinsleven gerichte samenleving. Zo merken we dat ook op andere sociale onderwerpen nog "anders" gedacht wordt dan bij ons. Soms lijkt het dat de muziek op de radio, muziek van de jaren 70 en 80, een reflectie is op de tijdsgeest die er nu nog in Australie leeft. Natuurlijk is dit maar een aspect van een anders prachtig land. Zo zijn er veel meer voorzieningen voor mensen met een fysieke handicap, zien we dat oudere mensen veel meer mogelijkheden hebben en krijgen. We merken ook dat er heel veel hoop gesteld is op de nieuwe labour regering om in heel veel dingen (onderwijs ea) verandering te brengen.

1 opmerking:

Anoniem zei

JA HET IS HIER PRECIES NOG ZO SLECHT NIET HEE!
Gary